Mbrojtja e Trashëgimisë Historike: Thirrje për Veprime të Mëdha në Shqipëri

Një zbulim i pazakontë po nxisë habinë nëpër korridoret e historisë, ku një fshat i lashtë, që shkon përgjatë 8000-9000 vjetëve mbrapa në kohë, dëshmon për qytetërimin e hershëm, jo vetëm ilirik, por edhe europian. Por, ndërkohë që Europa mbledh shpresat për të zbuluar më shumë për këtë periudhë të hershme të civilizimit, realiteti në Shqipëri është më i hidhur se sa epoka e lashtë që po përcjellim.

Pas një vizite në terren, pamjet që vijnë përpara janë mjaftë shqetësuese. Banjat e fshatit derdhen në lumenj të gjallë letrat higjenike në liqen, ndërsa zbulimi historik që është një thesar i kulturës europiane po përballet me përplasje të pakëndshme nga aktiviteti i njerëzve.

Kjo është vetëm një nga shumë shembujt e mungesës së përkujdesjes dhe respektit ndaj trashëgimisë historike që ndeshemi në Shqipëri. Në një vend me një trashëgimi të tillë të pasur kulturore dhe historike, është e papranueshme të shohim që kjo pasuri të trajtohet me këtë mungesë përgjegjësie.

Ka ardhur koha që qeveria shqiptare të marrë masa konkrete dhe të vendosë trashëgiminë historike në qendër të agjendës së saj:

1. Legjislacioni dhe Zbatimi i Ligjit: Miratimi i ligjeve dhe rregulloreve për mbrojtjen e trashëgimisë historike dhe zbatimi i tyre në praktikë është hapi i parë që duhet të ndërmerret.
2. Investime në Restaurim dhe Mbrojtje: Qeveria duhet të investojë seriozisht në projekte restaurimi dhe mbrojtjeje të zonave të rëndësishme historike për të siguruar që ato të mbijetojnë dhe të transmetohen në breza.
3. Ndërgjegjësim dhe Edukim: Programet arsimore dhe fushatat ndërgjegjësuese janë thelbësore për të rritur ndërgjegjësimin për rëndësinë e trashëgimisë historike dhe për të kultivuar ndjenjën e përgjegjësisë ndaj saj.
4. Bashkëpunimi Ndërkombëtar: Bashkëpunimi me organizata dhe partnerë ndërkombëtarë është gjithashtu i rëndësishëm për të siguruar mbështetje financiare dhe teknike për projektet e mbrojtjes së trashëgimisë historike.

Nëse nuk ndërmerren veprime të menjëhershme dhe të vendosura, ne rrezikojmë të humbasim jo vetëm një pasuri të çmuar kulturore, por edhe një pjesë të identitetit tonë kombëtar. Është koha që gjaku i të parëve tanë të përdoret për të kultivuar krenarinë për trashëgiminë tonë, jo për të lejuar që ajo të shkatërrohet nga mungesa e përkujdesjes dhe mospërfilljes së autoriteteve tona.

Në një vend të tillë të begatë me pasuri natyrore dhe kulturore si Shqipëria, është e zymtë që trashëgimia jonë historike të mbetet e papërkujdesur dhe e braktisur. Toka jonë, deti, lumenjtë, liqenet dhe historia jonë e lashtë na japin një identitet të thellë dhe një trashëgimi të çmuar që duhet të mbrohet dhe të përhapet për brezat e ardhshëm.

Por, ndërkohë që kemi të gjitha këto pasuri përreth nesh, përballimi me një qeveri që shpesh herë duket e paaftë për të mbrojtur dhe për të promovuar këtë trashëgimi bën që thirrja për ndryshim të jetë më e thellë dhe më e fortë se kurrë më parë.

Oh Shqipëri, vend i lavdishëm dhe me histori të gjatë, ka ardhur koha që ne, brezat e sotëm, të ndërtojmë një rrugë të re drejt kujdesjes dhe mbrojtjes së trashëgimisë sonë. Gjaku i të parëve tanë për këtë flamur ende nuk është tharë, por ai po rrezikon të bjerë në tokë nëse nuk veprojmë tani. Është koha që të ndërtojmë një shoqëri të përgjegjshme dhe të vendosim trashëgiminë tonë historike në piedestal, duke e kthyer atë në një burim krenarie dhe frymëzimi për të gjithë ne.

Nuk ka më kohë për t’u dëshpëruar, por ka kohë për t’u ngritur dhe për të vepruar. Le të bashkohemi së bashku për të ruajtur dhe për të lavdëruar atë që është e jona, për të jetuar dhe për të frymëzuar nën hijen e flamurit tonë të shenjtë. Le të japim një premtim të ri për Shqipërinë tonë, për të qenë krenarë për trashëgiminë tonë dhe për të lënë një trashëgimi të vërtetë për brezat e ardhshëm. Sepse vetëm duke e ndriçuar të kaluarën, mund të ndërtojmë një të ardhme më të ndritur për të gjithë.

Embracing the Symphony of Happiness: A Guide to the Joys of Life

Happiness is a symphony that resonates within the core of our being, harmonizing our emotions, thoughts, and actions. It is a powerful force that fuels our existence, casting away shadows of despair and filling our lives with warmth and meaning. In this fast-paced world, it is easy to get caught up in the pursuit of success and material possessions, often forgetting the simple pleasures that bring true joy. In this article, we will explore the essence of happiness and the key elements that can lead us to a fulfilling and happy life.

1. Gratitude: The Foundation of Joy

Gratitude is the bedrock upon which happiness is built. By counting our blessings and appreciating the little things in life, we open ourselves up to a profound sense of contentment. Whether it’s the beauty of nature, the support of loved ones, or the opportunities that come our way, gratitude nurtures a positive outlook that enhances our overall well-being.

2. Cultivating Meaningful Connections

Human beings are social creatures, and the bonds we forge with others can greatly influence our happiness. Cultivating meaningful connections with family, friends, and even strangers, fosters a sense of belonging and support. It’s essential to invest time in nurturing these relationships, as they act as a safety net during challenging times and amplify our joy during moments of celebration.

3. Embracing Mindfulness and Self-Compassion

Living in the present moment through mindfulness allows us to fully immerse ourselves in the richness of life. By embracing the now and being fully aware of our thoughts and feelings, we can detach from anxieties about the past or future, thus finding tranquility and happiness in the present.

Furthermore, self-compassion plays a crucial role in our journey to happiness. Rather than being overly critical of ourselves, we should learn to treat ourselves with kindness, acknowledging our imperfections as part of the beautiful mosaic of life.

4. Pursuing Passions and Personal Growth

Engaging in activities that ignite our passions and talents can unlock a sense of fulfillment and happiness. Whether it’s pursuing a hobby, honing a skill, or embarking on a journey of self-discovery, these endeavors infuse our lives with a sense of purpose and accomplishment.

5. Finding Joy in Giving

There is a unique joy in giving back to others. Acts of kindness and compassion create a ripple effect that not only benefits the recipients but also nourishes our own hearts. Volunteering, supporting charitable causes, or simply lending a helping hand to those in need cultivates a sense of interconnectedness and amplifies the happiness we experience.

6. Grasping Life’s Ups and Downs

Life is a rollercoaster of emotions and experiences. Embracing both the highs and lows with equanimity is an essential aspect of happiness. Difficult times offer valuable lessons, and they make the moments of joy even more precious. Accepting life’s impermanence enables us to cherish each moment and be more resilient when faced with challenges.

Conclusion:

Happiness is not a distant destination, but a journey we embark upon daily. It is a state of being that is within our reach, waiting to be cultivated and nurtured. By practicing gratitude, fostering meaningful connections, living mindfully, pursuing passions, giving back, and embracing life’s ups and downs, we can craft a symphony of happiness that reverberates through every aspect of our lives. Let us embark on this journey of self-discovery and delight, embracing the true essence of happiness along the way.

ATLANTISI MISTERIOZ

Ujrat e oqeanit Atlantik ruajnë mirë misterin që quhet Atlantis. Trekëndëshi i Bermudeve, katër përmbytjet, gjigantët atlantes, janë enigma që dale-ngadalë fillojnë të zgjidhen. Përgjigjet ndodhen atje, tek mbetjet e këtij qytetërimi.

A dini se Atlantis mbulonte oqeanin Atlantik dhe territoret e Amerikës dhe të Europës? 800 000 vjet më parë, disa pjesë të saj u përmbytën dhe mbetën vetëm dhjetë ishuj të mëdhenj që përbënin një federatë detare. 200 000 vite më parë, në përmbytjen e dytë, u përmbytën territore të tjera te Atlantis, dhe kështu mbetën vetëm dy ishuj të mëdhenj, Ruta (hemisferi Verior) dhe Dainda (hemisferi Jugor) ose ndryshe Tuli dhe Tolani, ose Balani dhe Avalon. 80 000 vite më parë, në përmbytjen e tretë, u shpëtua një ishull i madh që grekët quajtën ‘’Poseidoni’’ dhe 12 000 vite më parë (pak a shumë) u fundos edhe kjo pjesë e fundit e Atlantis, duke marrë me vete në thellësitë e oqeanit Atlantik të gjitha sekretet e Atlantëve.

A e dini se këto përmbytje nuk janë një histori fantazie por përputhen nga ana kronologjike me fundin e katër akullnajave europiane, që pasi me përmbytjen graduale të kontinentit, rryma e ngrohtë e gjirit të Meksikës gjeti rrugëdalje drejt brigjeve Veriore të Europës, filloi ti ngrohte dhe të shkrinte akujt që e mbulonin ? Shikoni pra, ndërsa qytetërimi Atlant po vdiste, zgjonte territoret europiane që do të mikprisnin qytetërimet e ardhshme. Kështu ndodh gjithmonë, pas vdekjes vjen gjithmonë jeta.

A e dini se Atlantët kishin një gjatësi nga 2,5 e deri në 6 metra? Kjo gjë vërtetohet nga shumë zbulime skeletësh gjigande që janë gjetur në Meksikë nga murgu Fernando Diaz de Castillo, në Arkadinë e Peleponezit siç thotë dhe Herodoti, në Kaliforni në vitin 1833, në Santa Maria në brigjet e Los Anxhelos, në malet String Valley afër Nevadës dhe në vënde të tjera, dhe shumë nga këto skeletë janë 12 000 vjetësh më parë, domethënë të përmbytjes së fundit të Atlantis.

A e dini se në Atlantis adhuronin një dem? Se mbreti i Atlantis duhej të përballonte i vetëm, një dem çdo 10 vjet dhe se rezultati i këtij dueli tregonte nëse mbretëria e tij ishte e drejtë apo jo. Se më vonë kjo u bë sporti i Shenjtë në të cilin kryheshin kapërcime mbi demin. Ndeshjet me dema në Spanjë, demat e Kretës, adhurimi i demit në Egjipt, janë mbetje të adhurimeve të lashta të Atlantëve, pasi dhe këto krahina ishin koloni zyrtare të kontinentit legjendar. Një mister mbulon mamuthët e ngrirë të Siberisë, që u ngrinë dhe vdiqën papritur, duke pasur bar në gojën e tyre dhe gjak në poret e lëkurës së tyre, fakt ky që tregon se vdiqën papritmas nga mbytja që erdhi si pasojë e ujit ose tymit.

Mister mbulon dhe udhëtimin e çuditshëm të ngjalave, që fillojnë nga lumenjtë e Europës për të arritur në Detin Sargasso, dhe pasi bëjnë vezët e tyre atje, kthehen mbrapsht. Ndjekin në një mënyrë instiktive rrjedhën e një lumi të vjetër, duke notuar në ujë deti, dhe drejtohen në shtratin e një lumi që tani nuk ekziston më.

Mister mbulon dhe ‘’ vetëvrasjen‘’ kolektive të minjëve që hidhen në det nga brigjet e Europës Perëndimore, dhe që notojnë drejt një ishulli që duhej të ndodhej shumë milje larg. Me sa duket, ishulli është fundosur dhe miliona minj të shkretë, të lodhur nga notimi mbyten.

Misteri mbulon emigrimin kolektiv të zogjve, që nga Europa fluturojnë drejt oqeanit Atlantik. Radarët i gjurmojnë në detin Sargasso, duke bërë rrethe dhe duke u munduar të ulen por të zhgënjyera dhe të lodhura vazhdojnë udhëtimin e tyre drejt Amerikës.

Misteri mbulon llavën e kristalizuar që u gjend në thellësinë e oqeanit Atlantik. Një provë kjo që dikur atje ekzistonte një ishull ose një kontinent që u fundos pasi llava kristalizohet vetëm kur të vijë në kontakt me ajrin atmosferik.

A menduat ndonjëherë se mitet janë identiteti i një populli, mënyra me të cilën ky popull koncepton të vërtetën, fatin e tij dhe botën? A pyetët veten ndonjëherë se përse në të gjithë qytetërimet e lashta ekzistojnë mite për një përmytje mbarëbotërore? A pyetët veten ndonjëherë se çfare lidhje mund të kishin këto me përmbytjen e Atlantis?

A dini se në një mënyrë misterioze Noe, Defkalioni dhe Pira, Koks Koks, Unapistimi, Karani, Manu, Nama dhe e shoqja e tij, simbolizojnë të gjithë të njëjtin personazh, njeriun më të purifikuar, të zgjedhurin nga Zoti, që ka një emër të ndryshëm në çdo qytetërim por që gjithmonë krijon një arkë mbijetese, në mënyrë që jeta të vazhdohet pas një katastrofe që zakonisht është një rezultat i egoizmit njerëzor?

A e dini se në një ditë dhe një natë në Atlantis u bë një lëvizje e boshtit të tokës ose një ndryshim i pjerrësisë së saj dhe se kjo gjë provokoi përmbytjen e tretë në kontinentin misterioz…

Atlantis është një mister që josh, ashtu sikurse dhe të gjitha misteret. Prova të pambarim na flasin për të , në thellësi të detit dhe të kohës. Ekzistenca e saj dhe shkatërrimi i saj është një sfidë për ne, një sfidë që mundohet të na mësojë diçka. Diçka mbi zhvillimin dhe egoizmin njerëzor që ka prirje për të ndotur dhe të shkatërruar gjithçka që prek. Atë egoizëm që thuhet se shkatërroi qytetërimin e Atlantis.

Atlantis është një interes i kohës së sotme, pasi sot ne jemi egoistë të tmerrshëm. Sepse dhe sot shkatërrojmë planetin që na mikpret , duke influencuar në ekuilibrat e tij të brishtë.

Një mister fsheh gjithmonë një dije që ne duhet të zbulojmë. E njëjta gjë ndodh dhe me qytetërimin e Atlantis.

A 12,000 km camel journey across continents

To show women they can do anything, Baigalmaa Norjmaa embarked on an epic 12,000km camel journey from Mongolia to the UK.

Fourteen months ago, Baigalmaa Norjmaa from Ulaangom, in northwestern Mongolia, began a 12,000km journey with Bactrian camels from her country’s capital of Ulaanbaatar to London, England. So far, her three-year traverse of Eurasia has taken her across the Mongolian steppe and China’s Xinjiang province to eastern Kazakhstan. explorersweb checked in with Norjmaa about her project, which she calls Steppes to the West.

How did this journey begin?

I worked in Mongolian tourism for 12 years. In my free time, I went mountaineering. I’ve climbed all the major peaks in Mongolia except one, as well as Elbrus and Kilimanjaro. Eight years ago, I first heard of Tim Cope, an Australian who was traveling on horseback from Mongolia to Hungary. I wanted to do something similar, but with camels, as Mongolians did during the Silk Road era.

I am the first Mongolian woman to travel over 3,000km with camels. When I finally reach London, it will be the longest camel journey in history, using a single caravan. In the past, pack animals were routinely swapped for fresh ones at fixed camps. Given the distance that I’ve covered so far, these camels have traveled farther than most.

The idea of Steppes to the West is to promote Mongolian culture worldwide, share knowledge with people whom I meet along my route and also to empower women.

What do Mongolians think of your journey?

I have become famous among Mongolians worldwide, because such an endeavor is seen as very difficult, especially for a woman. Since the start of my journey, there have been a lot of positive effects: Camels are now popular again with Mongolians, and people are more interested in outdoor recreation. Also, I hope I can inspire women in rural areas to embark on their own future projects.

What has been the most challenging part of your route so far?

In Mongolia, the biggest challenge was the cold. Seven of us started the journey, but the others all gave up due to the cold, and some personal reasons. After the first month, we were in the Gobi desert in mid-winter. Some nights, we slept in -58°C. When it’s this cold, it’s especially important to take care of the animals. We have to clear the ground of snow and ice, so the animals [can eat and] not freeze to death overnight.

You were born into a nomadic family and clearly have the know-how to do this trip. But what other skills have you picked up along the way?

With all the different skills I learned as a kid, especially how to adapt to change, the journey has not been too difficult on me personally. With nine camels, there are bound to be issued, but if you remain flexible, everything becomes much easier. It’s also important to understand that you are only a speck in the universe and that you don’t know all the answers, so asking locals for advice is very important. You can learn a lot if you listen.

Have you had any logistical problems taking your camels across international borders?

At the moment, my camels are back in Mongolia while I await permits into Kazakhstan. Mongolia’s Ministry of Foreign Affairs is helping by dealing with all the countries, but this also means that there is a lot of bureaucracy, and I need to wait almost four months at each border. At the Chinese border, I waited five months for permits and now I’ve been waiting since November for permission to enter Kazakhstan from China. To make things easier for myself, I might end up buying new camels in Kazakhstan and donate my current ones to the army in charge of the Mongolia-China border. Hopefully, future permissions will be less time-consuming.

Until Turkey, we’ll have mainly deserts and steppe — terrain I’m familiar with — but Europe will be totally different. It’s unlikely that I will be able to camp there as freely as I have.

The notion of traveling with camels is quite romantic, but what it is really like dealing with them?

A lot of people think traveling with animals is as easy as driving a car. In reality, it is much more time-consuming. You have to feed them three times a day and constantly pay attention to their well-being: Are they sick? Do they need water? Also, the pads of camels’ feet are really soft and expand as they walk. This means that they are not the best animals for paved roads, since their pads start cracking and bleeding, which is very painful for them. To prevent this, I have to massage them with different oils for days. I must tend to their needs first, even if I am exhausted.

 

What Albania can teach us about trust

At a time when refugees are being turned away at borders all over the world, it seems that there is a lot to learn from Albania’s penchant for hospitality.

“There were refugee camps set up for the Kosovars all over the country. Albanian families would go to a camp, find a family and then take them home. These weren’t relatives or friends, they were strangers, but the Albanians would take them in, feed them, clothe them, treat them as if they were part of the family.”

Nursing a macchiato in a small cafe in Berat, Albania’s famed city of 1,001 windows, I listened as Nevila Muka remembered the effects the Kosovo War had on her home country. In order to escape the death and devastation brought by Serbian military forces in the 1990s, more than 500,000 refugees, mostly ethnic Albanians, fled from Kosovo to seek sanctuary in Albania over the course of just two years. I quickly learned that Muka hadn’t just observed the mass exodus from a distance.

“My grandmother actually took in a family. I was young, so I remember playing with their kids a lot. I remember they were really good bakers, they made the best bread I’ve ever tasted.”

It’s the Albanian way. It’s besa.

“Didn’t that ever get difficult?” I asked.

“Not really for us, we were okay. But for many families it was a struggle, a lot of them didn’t have the money to support the Kosovars. Many people went into debt doing it, but they would never turn anyone away.”

When I asked her why she shrugged.

“It’s the Albanian way. It’s a besa.”

Albania has offered refugees a safe haven over the years (Credit: Brian Atkinson/Alamy)

I had heard the word besa before and knew that it meant something akin to belief, trust or faith, but I hadn’t heard it in this context before. Muka explained that it’s like a code for Albanians, one that dictates their generous hospitality. If someone comes to you looking for help, you give them a place to stay. It’s that simple.

After our discussion, I was fascinated by the concept of besa and wanted to learn more, so I contacted Orgest Beqiri, an Albanian university student and history buff I had met during my time in the country. I knew that if anyone knew more detail about besa, it would be him.

When we met, he explained that the tradition has been passed down for centuries as part of the Kanun of Lekë Dukagjini, a set of customary laws created in the 15th Century to govern the tribes of northern Albania. Though the Kanun is often considered to be the original source of besa, many argue that the tradition is in fact even older and that the Kanun merely put words to the tribal traditions that had existed long before.

Travelers could knock on a door and ask for refuge (Credit: Peter Eastland/Alamy)

“There’s an old proverb written in the Kanun,” he said. “‘Shpija para se me qenë e Shqiptarit, asht e Zotit dhe e mikut’, which means ‘Before the house belongs to the owner, it first belongs to God and the guest.’ It’s a strong tradition, and in the older times, if you were a traveller or seeking refuge, you could knock on the door of the first house you found and ask ‘Head of the house, do you want guests?’ and the owner would have to take you in. The Kanun says that the master of the house should always have a spare bed ready at any time of day or night, in case a guest arrives unexpectedly.”

“So it was a duty, then?” I asked him. “Even if you didn’t want to host someone, you were bound by besa to do it?”

“Not exactly. Yes, it’s a duty, but honestly, most Albanians really enjoy hosting guests. It’s a point of pride for them. In fact, there’s an old story about a town in the north somewhere that rebelled when a hotel was going to be built there. All the people went to the town hall and complained, saying people who needed a place to stay could just come and knock on their doors.”

The master of the house should always have a spare bed (Credit: Henry Wismayer/Alamy)

Although some of the more rigid aspects of besa have lost their hold over the passing of time, this general sense of duty and hospitality has endured in the Albanian people. Even though the Kosovo War was certainly the largest crisis that the country has ever had to deal with, it was neither the first nor the last.

Little known to most, Albania was one of a few European countries to emerge with a larger Jewish population by the end of WWII than at the start, saving nearly all of its original Jews while offering refuge to more than 2,000 others from surrounding countries. Despite pressure from Italian fascists and occupying Nazi soldiers, Albanians refused to yield their guests, as doing so would not only result in great shame but would bind the master of the house to  “clean the blood”, meaning to take vengeance.

n ancient code dictates Albania’s generous hospitality (Credit: Ian Bottle/Alamy)

More recently, Albania has again found itself offering besa, this time to those traveling from the Middle East. Hundreds of Iranian exiles are currently residing within the country after having been relocated from Camp Liberty in Iraq. Albanian prime minister Edi Rama has also expressed an intent to aid Syrian refugees, provided a collaborative agreement is reached with other European nations, saying that Albania will not ignore its duty.

Despite all these heroic instances, unassuming Albania remains unrecognized for its great services to the huddled masses of the world. The truth remains that this Balkan nation is small and poor, and as such, it hardly receives international attention for its exploits. Yet, at a time when refugees are being turned away at borders all over the world, it seems that there is a lot to learn from Albania’s penchant for hospitality.

I later shared this sentiment with Muka, long after our first discussion about the Kosovars that her family took in.

The ancient hospitality code of besa is the Albanian way (Credit: Chad Case/Alamy)

Notre Dame fund reaches €1,000,000,000 in two days.

The fund to rebuild Notre Dame Cathedral has already reached a billion euros. Stephane Bern, the TV personality who helped launch the appeal for donations by saying Notre Dame was ‘a close friend who almost disappeared’ said on Wednesday morning: ‘The billion-euro mark of donations was reached during the day.’

The cathedral spire toppled on Monday evening (Picture: AP)

Flames on the roof of the Notre-Dame Cathedral in Paris (Picture: EPA)

Debris is seen inside Notre Dame cathedral in Paris yesterday (Picture: AP)

French multinational companies are among those who have pledged money to restore the medieval cathedral, which was engulfed by flames on Monday following a likely accident in its loft. L’Oreal promised 200 million euros (£172.7m) on Tuesday, while the LVMH luxury goods group run by Bernard Arnault, the richest man in France, has pledged the same. Multi-billionaire Francois-Henri Pinault and oil company Total have also pledged 100 million euros (£87m) each. President Emmanuel Macron has claimed that the cathedral will be restored to its former glory ‘within five years’, ready for the Paris Olympics in 2024. It came as the iconic rose windows were confirmed as being in good shape after the fire, although their support structures are at risk.

 

The rose windows escaped the blaze (Picture: PA)

The fire burning on Monday night (Picture: AP)

Fire brigade spokesman Gabriel Plus told reporters that the rose windows are ‘in good condition’ but that ‘there is a risk for the gables that are no longer supported by the frame’. He said firefighters took down statues inside the gables above the rose windows to protect them and took care not to spray water too hard on the delicate stained glass.

The rooster weathervane that topped the spire of Notre Dame before it was destroyed by fire has also been found in the rubble. In what is being described as ‘an absolute miracle’, France’s Ministry of Culture confirmed that ‘the rooster has been saved’. ‘It’s dented but can be restored,’ said a spokesman. ‘The fear was that it had been burnt and melted in the fire.’ Shocked crowds watched the rooster fall to the ground on Monday evening as a fire engulfed the cathedral and destroyed its wooden and lead spire. There was particularly fear for the rooster because it contains religious relics including one of the 70 thorns of the Holy crown of Jesus Christ and remnants linked to Saint-Denis, the Christian martyr and former bishop of Paris, and Saint Genevieve, the patron saint of the French capital.

 

An iconic spire and precious stained glass: All that could be lost in the Notre Dame blaze

When Paris’s Notre Dame Cathedral was heavily damaged by flames on Monday, much of one of the most famed examples of Gothic architecture — a building that has seen centuries of history and is a symbol of France — went up in smoke.

It was not yet known what caused the fire, though officials have suggested it is connected to the recent restoration. But what is known is that Notre Dame — both as an icon and as an actual, physical building — is irreplaceable, with a history as grand as the spire that collapsed in the blaze.

The landmark Notre-Dame Cathedral burns on April 15, 2019, in central Paris. (Geoffroy Van Der Hasselt/AFP/Getty Images)

Construction of Notre Dame, which was built on the ruins of earlier churches, began in 1163 when Pope Alexander III laid the foundation stone. It wasn’t completed until 1345.

Since that time, it has seen the coronations of Henry VI of England in 1431 and of Napoleon in 1804. It was vandalized in the 16th century by Huguenots and was used as a food warehouse during the French Revolution. It served as the backdrop for Victor Hugo’s 1831 “Notre Dame de Paris” (better known in English as “The Hunchback of Notre Dame”). The book’s place in French literature meant that calls for restoration were finally heeded in the middle of the 19th century — much of the current structure dates not to the 12th century but to the 19th.

[Notre Dame Cathedral spire collapses as Paris monument is consumed by fire]

Gargoyles watch over the streets of Paris from the top of Notre Dame Cathedral in 1996. (REMY DE LA MAUVINIERE/ASSOCIATED PRESS)

In 1909, it stood witness to Pope Pius X’s beatification of Joan of Arc. And every year, 12 million tourists pass through, hoping to get a glimpse of the walls that have seen so much.

But while the building itself is considered by many to be a work of art, the cathedral houses irreplaceable works of art, too. Some of it was taken out recently for a restoration.

[Notre Dame aflame: Witnesses sing Ave Maria in the streets]

In the cathedral, there are statues: At the Mausoleum of Claude-Henry d’Harcourt, the lieutenant-general of the king’s armies who died at age 65 is captured eternally in a white marble sculpture from 1776. In the sanctuary, there’s a statue of Madonna and Child — one of 37 representations of the Virgin Mary in the Cathedral — that dates back to the 14th century (though it was moved to the cathedral only in 1818).

There are the paintings, like the 1648 portrait of St. Thomas Aquinas at the fountain of wisdom, and the divine “Visitation” from 1716. The artworks, at least according to a Notre Dame priest, had been removed.

A man prays in front of stained glass inside Notre Dame Cathedral in Paris. (iStock)

But then there is, famously, the stained glass. The famous South Rose window, offered by King St. Louis, was created in 1260. The cathedral’s website boasts that its three rose windows “constitute one of the great masterpieces of Christianity.”

The same could be said of Notre Dame itself.

La Morte di Michelangelo

 

450 anni fa, si spegne il grande artista rinascimentale. Le sue opere sono conosciute in tutto il mondo e secondo alcuni nascondono messaggi segreti

01/13 Ritratto

Un ritratto del genio rinascimentale dipinto da Jacopino del Conte (GEO Epoche: Die italienische Renaissance/Wikimedia Commons)

02/13 Cappella Sistina

Eccola la volta della Cappella Sistina in Vaticano in un solo colpo d’occhio ( Mark Harris/Getty)

Erano ormai quasi due settimane che non si sentiva bene, tuttavia, Michelangelo Buonarroti aveva continuato imperterrito a lavorare al suo ultimo capolavoro, la Pietà Rondanini. Da due giorni però aveva dovuto cedere alla stanchezza, all’età e all’affanno e aveva posato lo scalpello. La vita lo stava abbandonando per sempre, era il 18 febbraio 1564 e il genio toscano aveva 89 anni. Lo trovarono nella sua misera casa romana, che sorgeva laddove oggi si trova il Monumento nazionale a Vittorio Emanuele II ( Vittoriano, Altare della Patria, Milite Ignoto). Nell’abitazione poche opere, tutte incompiute, molti scritti, e un piccolo patrimonio, inaspettato considerata lo stile di vita estremamente modesto, condotto dall’artista.

Dovevano pesare per lo meno più del doppio gli anni vissuti da Michelangelo, o anche Michelangiolo, che dovevano averlo provato molto nel fisico e soprattutto nello spirito. Il genio aveva vissuto tante vite, da allievo del Ghirlandaio e pupillo di Lorenzo il Magnifico fino a console dell’ Accademia e Compagnia dell’Arte del Disegno e artista e architetto papale, passando per rivoluzionario e fuggiasco; aveva viaggiato continuamente, aveva affrontato numerosi rivali (da Pietro Torrigiano, che gli ruppe il naso a pugni quando ancora erano ragazzi, fino a Raffaello e Leonardo).

Aveva poi indubbiamente lavorato senza sosta realizzando capolavori ineguagliabili per perfezione e complessità e conosciuti in tutto il mondo: la Pietà Vaticana, la volta della Cappella Sistina e ilGiudizio Universale, la tomba di Papa Giulio II alla quale lavorò per oltre 40 anni, il David e gli incompiutiPrigioni. E oltre a questi altre centinaia di sculture, disegni, progetti architettonici realizzati – comePorta Pia e la modifica della pianta di Piazza del Campidoglio a Roma – o meno – come il progetto per il tamburo di Santa Maria del Fiore a Firenze.

Mai però, per i suoi 89 anni, Michelangelo chinò il capo o rinunciò alla sua indipendenza. Caratterizzato da un temperamento acceso ha voltato più volte le spalle ai suoi committenti e protettori, soprattutto la famiglia fiorentina de I Medici. Il suo amore per la libertà e una grande consapevolezza del suo talento e dei suoi meriti lo hanno portato più di una volta a compiere scelte rischiose e a diventare imprenditore e promotore di sé stesso e del suo lavoro. Fu il primo, infatti, tra gli artisti dell’epoca a sganciarsi dal meccanismo delle commissioni realizzando, oltre a quelli su richiesta, anche lavori su iniziativa personale, convinto a ragione che non sarebbero rimasti invenduti. Inoltre curò la sua immagine e la sua reputazione, preoccupandosi personalmente della redazione di una sua biografia, pubblicata mentre egli ancora era in vita.

Il suo carattere acceso, pronto alla lite lo portò a lavorare spesso da solo, senza l’aiuto di assistenti e a dire o in qualche modo esprimere, la sua in ogni occasione. Secondo alcuni recenti studi lo avrebbe fatto anche in quelle che sono forse le sue opere più famose, la volta della Creazione e l’affresco delGiudizio Universale (che venne modificato sin da subito dopo la morte dell’artista con interventi per coprire le nudità dei suoi protagonisti e alcuni gesti compiuti da essi ritenuti eretici o solo osceni), dipinti all’interno della Cappella Sistina.

In uno studio pubblicato sul Journal of American Medical Association del 1990, infatti, nel pannello al centro della volta, quello dedicato alla Creazione di Adamo, Frank Meshberger avrebbe mostrato come la figura di Dio con il suo contorni di angeli e vesti rappresenti una perfetta raffigurazione della sezione di un encefalo umano. L’interpretazione del ricercatore è che Michelangelo avrebbe voluto lasciare il messaggio che Dio ha dato all’uomo, creandolo a sua immagine e somiglianza, ben più della sola vita, ma anche l’intelletto divino. Due anni fa invece, due ricercatori della Johns Hopkins University avrebbero trovato, come descritto sulla rivista Neurosurgery, nel pannello relativo a Dio che separa la luce dalle tenebre, un perfetto tronco encefalico con tanto di attacco al cervelletto. Si troverebbe in uno dei particolare della cappella più discussi e soggetti a interpretazioni: il collo di Dio.

Messaggi ancora più rivoluzionari e soprattutto tutti collegati alla tradizione ebraica del Vecchio Testamento (oggetto effettivamente della rappresentazione michelangiolesca) sono quelli individuati daBenjamin Blech della Yeshiva University di New York e da Roy Doliner, guida turistica in Vaticano. In un libro ( The Sistine Secrets: Unlocking the Codes in Michelangelòs Defiant Masterpiecè) i due spiegano come, secondo loro, particolari simboli che ricordano lettere dell’alfabeto ebraico con un significato cabalistico inseriti nell’affresco ne farebbero un ponte tra la Chiesa Romana e la fede ebraica: un incentivo a riscoprire le origini del Cristianesimo e un appello all’ amore universale e alla fratellanza tra le religioni.

I 20 palazzi di Roma più Belli

Splendidi ed eleganti, sono il simbolo del potere delle famiglie che hanno governato la città negli ultimi sei secoli. Ecco i palazzi di Roma più belli.

Eleganti e dal fascino unico, i palazzi storici di Roma sono spesso la testimonianza dei fasti delle antiche famiglie nobiliari della città, che ne hanno segnato la storia, dal ‘400 ai giorni nostri. Ecco 20 palazzi di Roma da vedere.

1. Palazzo Venezia

Palazzo Venezia è uno degli esempi più belli dell’edilizia rinascimentale a Roma. Si trova nell’omonima piazza a pochi metri dal Vittoriano e dal Campidoglio. Ospita un museo e una biblioteca.

Palazzo Venezia a Roma –

 

2. Palazzo Barberini

Palazzo Barberini è certamente uno degli edifici romani più famosi. In stile barocco, è stato realizzato nella sua forma originaria dal Maderno.

Palazzo Barberini –

 

3. Palazzo Corsini

Palazzo Corsini si trova a Trastevere, nei pressi di Villa Farnesina. Fu eretto nel XV secolo dai Riario, nipoti di papa Sisto IV della Rovere e fu residenza di nobili svedesi.

4. Palazzo Pamphilj

Palazzo Pamphilj si affaccia su Piazza Navona ed è stato eretto nel 1630 (e successivamente ampliato) per volere della potente famiglia romana.

5. Palazzo Doria-Pamphilj

Palazzo Doria-Pamphili si trova tra Via del Corso, Piazza del Collegio Romano e Via della Gatta. Il nucleo originario fu realizzato nel XVI secolo ed era di proprietà della famiglia Della Rovere. Fu poi ampliato dai Pamphilj su progetto del Maderno.

Cortile del Palazzo Doria-Pamphilj –

 

6. Palazzo Senatorio

Il Palazzo Senatorio si trova in Piazza del Campidoglio. Con il suo campanile e la sua dopppia scalinata, è da sempre il simbolo del potere civile della città. Oggi è sede degli uffici del sindaco della Capitale.

Il Palazzo Senatorio in Piazza del Campidoglio –

 

7. Palazzo Giustiniani

Palazzo Giustiniani si trova in Via della Dogana Vecchia, nel centro storico. Nel palazzo si trova l’appartamento di rappresentanza del presidente del Senato e gli uffici dei senatori.

8. Palazzo Chigi

Palazzo Chigi si trova in Piazza Colonna, lungo Via del Corso. Dal 1961 è sede del governo italiano e residenza del presidente del Consiglio. Realizzato dagli Aldobrandini nel ‘500, deve il suo nome alla famiglia Chigi che lo acquistò successivamente.

Palazzo Chigi –

 

9. Palazzo Koch

Palazzo Koch si trova in Via Nazionale ed è sede centrale della Banca d’Italia. Eretto alla fine dell’800, deve il suo nome all’architetto che lo ha realizzato in stile neo-rinascimentale.

10. Palazzo dell’Aeronautica

Il Palazzo dell’Aeronautica si trova tra la Stazione Termini e l’Università “Sapienza”. È sede di rappresentanza della forza armata. Realizzato nel 1931, è caratterizzato da un’aquila con le ali d’aereo, posta sulla sommità dell’edificio.

11. Palazzo di Giustizia

Il Palazzo di Giustizia è conosciuto anche come “Palazzaccio”. Si trova vicino Castel Sant’Angelo ed è sede della Corte di Cassazione. Inaugurato nel 1911, è stato realizzato secondo i canoni barocchi e tardo-rinascimentali.

Il Palazzo di Giustizia detto anche il “Palazzaccio” –

 

12. Palazzo Margherita

Palazzo Margherita si trova in Via Veneto ed è sede dell’ambasciata americana. Deve il suo nome alla regina Margherita che visse qui a lungo.

13. Palazzo Braschi

Palazzo Braschi si trova nei pressi di Piazza Navona. Costruito nel 1475, è stato poi demolito e ricostruito nel ‘700. Realizzato in stile barocco-neoclassico, ha una particolare forma trapezoidale.

14. Palazzo Chigi-Odescalchi

Palazzo Chigi-Odescalchi si trova in Piazza Santi Apostoli. L’edificio apparteneva alla famiglia Colonna. Acquistato dalla famiglia Chigi, fu modificato dal Bernini.

15. Palazzo del Laterano

Il Palazzo del Laterano è un edificio, adiacente alla Basilica, le cui origini sono antichissime e strettamente legate al Cristianesimo romano. Fu residenza dei papi per più di 1000 anni.

Il Palazzo del Laterano –

 

16. Palazzo Madama

Palazzo Madama è oggi sede del Senato della Repubblica. Realizzato nel ‘400 da papa Sisto IV, si trova nei pressi di Piazza Navona. È appartenuto ai Medici e fu utilizzato come sede delle poste e dogane pontificie.

17. Palazzo Farnese

Palazzo Farnese è oggi sede dell’ambasciata di Francia. Si trova nei pressi di Campo de’ Fiori ed è esempio dell’architettura rinascimentale. Parte dei lavori di costruzione furono eseguiti sotto la direzione di Michelangelo Buonarroti. Giacomo Puccini vi ambientò il secondo atto della Tosca.

18. Palazzo della Civiltà Italiana

Palazzo della Civiltà Italiana si trova nel moderno quartiere dell’EUR. Fu inaugurato, benché incompleto, nel 1940 e fu ultimato dopo la guerra. Ogni facciata presenta 54 archi rivestiti di travertino e ha una pianta quadrata. Da qui il suo soprannome di “Colosseo quadrato”.

Il Palazzo della Civiltà Italiana all’EUR

19. Palazzo del Banco di Santo Spiri

Il Palazzo del Banco di Santo Spirito si trova nell’omonima via nel Rione Ponte. Realizzato dal Bramante, è stato utilizzato come zecca pontificia.

20. Palazzo del Viminale

Il Palazzo del Viminale sorge sull’omonima collina, nel Rione Monti. Realizzato a inizio ‘900 per volere di Giovanni Giolitti, ha per molti decenni rappresentato l’edificio principale del potere esecutivo italiano. La facciata è caratterizzata dall’ingresso a tre fornici.

Il Palazzo del Viminale –

I 20 monumenti romani più belli in Italia

Anfiteatri, templi e intere città. I monumenti romani giunti ai nostri giorni costellano il territorio della Penisola: ecco i 20 più belli!

L’Italia è un piccolo scrigno che racchiude nel suo territorio centinaia di monumenti di origine romana. Anfiteatri, città, templi e teatri che sono giunti fino a noi più o meno integri e che sono testimonianza di un passato glorioso. Noi ti proponiamo 20 monumenti romani, tra i più belli.

1. L’Arena di Verona

L’Arena di Verona è senza dubbio il simbolo della presenza romana in Italia che meglio ha resistito al passare dei secoli e dei popoli. Si tratta di un magnifico anfiteatro che ha continuato nei millenni a svolgere la medesima funzione: regalare alla città spettacoli e musica. Oggi, con Giulietta e Romeo, è simbolo di Verona.

L’Arena di Verona –

 

2. Il Colosseo

Altro importante anfiteatro, luogo simbolo della città di Roma è il Colosseo. In origine denominato Anfiteatro Flavio, deve il suo nome probabilmente alla gigantesca statua di Nerone che era stata posta nelle sue vicinanze, oggi perduta. Ha subito crolli e demolizioni ma è arrivato a noi con tutto il suo fascino. Luogo sacro della cristianità, accoglie ogni anno la Via Crucis ma anche eventi culturali.

3. Il Capitolium di Brescia

Il Capitolium di Brescia è un tempio romano visibile in Piazza del Foro. Era il centro politico, economico e culturale dell’antica Brixia. Recentemente restaurato dopo una lunga chiusura al pubblico, oggi ospita un magnifico museo dove è anche possibile ammirare alcuni tratti della pavimentazione, perfettamente conservati.

l Capitolium di Brescia –

 

4. Porta Palatina

La Porta Palatina di Torino dava accesso da nord alla città romana di Augusta Taurinorum. È attualmente inserita nel Parco Archeologico cittadino insieme al vicino teatro, ed è il monumento romano meglio conservato della città, con i suoi 2100 anni di storia.

5. L’Anfiteatro di Aosta

L’Anfiteatro di Aosta si trova all’interno di ciò che resta della cinta muraria romana della città. Le sue rovine sono inglobate nel Monastero medievale di Santa Caterina, che ospita oggi le religiose di San Giuseppe. Misura circa 80 metri di diametro.

6. Il Teatro di Taormina

Il Teatro di Taormina è uno degli esempi più imponenti di teatro dell’età classica. Realizzato nel periodo ellenistico, è stato più volte ristrutturato in epoca romana. Oggi si tengono qui vari eventi culturali come il Taormina Film Festival.

Il Teatro di Taormina –

 

7. L’Anfiteatro Flavio di Pozzuoli

L’Anfiteatro Flavio si trova a pochi metri dalla fermata della Linea 2 della metropolitana di Napoli. È, senza dubbio, uno dei più importanti anfiteatri romani presenti sulla Penisola. Probabilmente fondato da Nerone, poteva contenere fino a 40 mila spettatori. Da non perdere i sotterranei ancora integri.

8. Pompei

Pompei è un vero sogno ad occhi aperti. Qui il tempo si è davvero fermato quando il Vesuvio eruttò nel 79 d.C. La lava e la cenere hanno nascosto per secoli un patrimonio storico incredibile: strade, edifici e terme. È possibile visitarli e camminare lungo le strade della città.

Via dell’Abbondanza a Pompei –

 

9. Il Teatro di Trieste

Il Teatro Romano di Trieste si trova oggi in una zona centrale della città, ai piedi del Colle di San Giusto. Fu eretto nel I secolo a.C. e ampliato all’inizio del II secolo d.C. Si trovava fuori dalle mura e in riva al mare. Il teatro venne, nei secoli, inglobato in alcuni edifici medievali che oggi sono stati abbattuti per riportare alla luce i resti romani.

10. Altino

Affacciata sulle rive della Laguna di Venezia, Altino è un’antica città romana con tanto di porto che si apriva verso l’Adriatico. Con la caduta dell’Impero Romano, la città fu abbandonata e venne utilizzata come cava di recupero di materiali edili per il primo embrione della città di Venezia. Oggi puoi visitare i suoi resti.

11. Via Appia

La Via Appia è un vero e proprio monumento romano. Soprattutto nel tratto che esce da Roma in direzione sud-est e poi nei pressi di Capua. Su questi tratti è possibile camminare sulla sua pavimentazione originaria e ammirare i resti di mausolei e tombe romane, poste ai suoi lati.

12. Ostia Antica

Una città ritrovata. Ostia Antica, grazie agli scavi dell’800 e del ‘900, è tornata alla luce in tutto il suo splendore. La pianta della città romana è ancora perfettamente visibile, come alcuni edifici privati e pubblici.

Macine in pietra dei mulini di Ostia antica –

 

13. Le Colonne di San Lorenzo

Le Colonne di San Lorenzo a Milano sono parte di un antico edificio, forse un tempio di epoca tardo romana. Si trovano nei pressi di Porta Ticinese e sono uno dei rari resti della Milano imperiale.

14. Anfiteatro Romano di Teramo

L’Anfiteatro Romano di Teramo ha origini incerte ed è probabilmente stato eretto nel I secolo d.C. Di forma ellittica raggiungeva una larghezza di circa 70 metri. Utilizzato, con ogni probabilità come fortezza nel medioevo, è stato poi in parte smembrato per fornire materiale per la costruzione del vicino Duomo cittadino.

15. L’antica Tridentum

Sotto il suolo di Trento, c’è l’antica Tridentum. Oggi è possibile visitarla con un percorso sotterraneo veramente avvincente. Scopri la Porta Veronensis e la Basilica Paleocristiana di San Virgilio.

Veduta dell’interno della Basilica Paleocristiana di San Vigilio, in primo piano, la cosiddetta “Arca di San Vigilio” –

 

16. Teatro Romano di Milano

Sotto la Camera di Commercio puoi ammirare i resti dell’antico teatro romano di età imperiale costruito nel I secolo d.C. La visita è possibile solo su prenotazione.

17. L’Anfiteatro di Capua

L’Anfiteatro Campano o Anfiteatro di Capua era il secondo anfiteatro dell’Impero Romano, dopo il Colosseo. Si trovava nell’antica città di Capua, oggi nota come Santa Maria Capua Vetere. Fu sede della prima e rinomatissima scuola di gladiatori.

18. Villa Adriana

Villa Adriana fu eretta per il volere dell’imperatore Adriano. Si trova a Tivoli, nell’hinterland capitolino. È oggi è una delle più importanti testimonianze dell’età imperiale. E’ tuttora ancora apprezzabile per la sua armonia architettonica e per l’incredibile quiete che vi regna.

Villa Adriana –

 

19. Il Foro di Aquileia

Il Foro Romano di Aquileia è un importante segno del prestigioso passato di questa città che nell’antichità aveva importanti funzioni militari, non solo difensive. Serviva da testa di ponte per la conquista dell’area danubiana.

20. Il Tempio di Sant’Angelo

Il Tempio di Sant’Angelo è una chiesa paleocristiana di Perugia. L’edificio di culto fu eretto nel V secolo d.C. utilizzando la struttura di un tempio romano, forse dedicato al dio Vulcano. Del vecchio tempio rimangono le colonne e varie decorazioni.

!

Chiesa di San Michele Arcangelo a Perugia, detta anche Tempio di Sant’Angelo –