Skandali i abuzimit seksual të fëmijëve të Kishës Katolike

Nga qytetet e vendeve australiane te shkollat ​​në Irlandë dhe qytete në mbarë SHBA-në, Kisha Katolike është përballur me një ortek akuzash për abuzim seksual të fëmijëve në dekadat e fundit.

Rastet e profilit të lartë dhe dëshmitë rrëqethëse të dhëna në pyetjet publike kanë vazhduar ta mbajnë këtë çështje në titujt kryesorë.

Në zhvillimin më të fundit, një hetim mallkim e gjeti atë rreth 216.000 fëmijë në Francë ishin abuzuar seksualisht nga anëtarët e klerit që nga viti 1950.

Një deklaratë e Vatikanit tha se Papa Françesku “ndjeu dhimbje” për gjetjet dhe shprehu shpresat për një “rrugë shpengimi”.

Përpjekjet e Papës për të adresuar problemin kanë përfshirë mbajtjen e një samit i paprecedentë mbi pedofilinë në Kishë, dhe duke ndryshuar ligjet e saj për të kriminalizuar në mënyrë eksplicite abuzimin seksual.

Por mbulimet e supozuara vazhdojnë të mbulojnë Kishën Katolike dhe grupet e viktimave thonë se Vatikani nuk ka bërë aq sa duhet për të korrigjuar gabimet e tij.

Si doli e gjithë kjo në dritë?

Edhe pse disa akuza datojnë në vitet 1950, ngacmimi nga priftërinjtë iu kushtua për herë të parë vëmendje të madhe mediatike në vitet 1980, në SHBA dhe Kanada.

Në vitet 1990, çështja filloi të rritet, me histori që u shfaqën në Argjentinë, Australi dhe gjetkë. Në vitin 1995, Kryepeshkopi i Vjenës, në Austri, dha dorëheqjen mes akuzave për abuzim seksual, duke tronditur Kishën atje.

Gjithashtu në atë dekadë, filluan zbulimet e abuzimit historik të përhapur në Irlandë. Nga fillimi i viteve 2000, abuzimi seksual brenda Kishës ishte një histori e madhe globale.

Në SH.B.A,raportimi i përcaktuar nga gazeta Boston Globe (siç u kap në filmin Spotlight të vitit 2015) ekspozoi abuzimin e përhapur dhe mënyrën se si priftërinjtë pedofilë lëvizeshin nga udhëheqësit e Kishës në vend që të mbaheshin përgjegjës. Ajo i nxiti njerëzit të dilnin përpara në të gjithë SHBA-në dhe në mbarë botën.

Një raport i porositur nga Kisha në 2004 tha se më shumë se 4,000 priftërinj katolikë në SHBA ishin përballur me akuza për abuzim seksual në 50 vitet e fundit, në rastet që përfshinin më shumë se 10,000 fëmijë – kryesisht djem.

Një raport i vitit 2009 zbuloi se abuzimi seksual dhe psikologjik ishte “endemik” në shkollat ​​industriale dhe jetimoret e drejtuara nga katolikët në Irlandë për pjesën më të madhe të shekullit të 20-të.

Një hetim pesëvjeçar australian në vitin 2017 zbuloi se “dhjetëra mijëra fëmijë” u abuzuan seksualisht në institucionet australiane gjatë dekadave, duke përfshirë kishat, shkollat ​​dhe klubet sportive.

Kreu i hetimit francez tha se deri në fillim të viteve 2000, Kisha kishte treguar “indiferencë të thellë, totale dhe madje mizore” ndaj viktimave. Ai theksoi se edhe sot abuzimi nuk është çrrënjosur dhe bëri thirrje që viktimat të dëmshpërblehen dhe të bëhen reforma brenda kishës.

Po rastet e fundit?

• Theodore McCarrick, një ish-kardinal katolik romak në SHBA,u hoq nga puna për pretendimet se kishte sulmuar seksualisht një adoleshente në Nju Jork në fillim të viteve 1970. McCarrick – që mendohet të jetë katolik i rangut më të lartë në SHBA që përballet me akuza për abuzim seksual – ka thënë se ai “nuk mban mend” për abuzimin e supozuar, dhe u deklarua i pafajshëm në një gjykatë amerikane.
• Kisha Katolike në Skoci njoftoi se ishte ngritja e një mbikëqyrësi të pavarur për t’u marrë me ankesat për abuzim kundër anëtarëve të klerit pas një sërë skandalesh seksuale ku kisha u akuzua se nuk iu përgjigjë shqetësimeve.
• Kleriku më i lartë katolik i Gjermanisë, Kardinali Reinhard Marks, në fillim të këtij viti ofroi dorëheqjen për skandalet e abuzimit seksual të fëmijëve, duke thënë se ishte e rëndësishme për të “të ndajë përgjegjësinë për katastrofën”. Megjithatë, Papa më vonë refuzoi dorëheqjen e tij.(Të tilla vendime ju japin forcë këtyre monstrave për të ecur përpara e vepruar si veprojnë)
• Në nëntor 2020, Prokurori i Përgjithshëm i Nju Jorkut ngriti një padi kundër Dioqezës Katolike Buffalo, duke pretenduar se udhëheqësit e saj mbronin priftërinjtë e akuzuar për abuzim seksual të fëmijëve. Dioqeza ka premtuar “bashkëpunim të plotë” me autoritetet
• Prifti francez Bernard Preynat u dënua me pesë vjet burg në mars 2020 për abuzimin seksual të dhjetëra fëmijëve në vitet 1970, 1980 dhe fillim të viteve 1990. Gjatë gjykimit të tij, ai i tha gjykatës se nuk e kishte kuptuar sa të rënda ishin krimet e tij

Kardinali australian George Pell – figura më e lartë katolike e burgosur ndonjëherë për krime të tilla – kishte dënimi i tij për abuzim të fëmijëve u përmbys në prill 2020 dhe u lirua nga burgu. Gjyqtarët e Gjykatës së Lartë të Australisë ranë dakord që juria nuk i kishte shqyrtuar siç duhet të gjitha provat e paraqitura në gjyq. Ish-këshilltari i lartë i Papës kishte deklaruar vazhdimisht pafajësinë e tij.

Si është përgjigjur Kisha?

Papa Françesku bëri thirrje për “veprim vendimtar” kur u zgjodh në vitin 2013, por kritikët thonë se ai nuk ka bërë mjaftueshëm për të mbajtur para përgjegjësisë peshkopët që dyshohet se kanë mbuluar abuzimin.

Në gusht 2018,ai u shkroi të gjithë katolikëve romakë duke dënuar abuzimin seksual nga klerikët, dhe duke kërkuar t’i jepet fund mbulimeve.

Paraardhësi i tij, Papa Benedikti, ishte akuzuar për dështimin në mbrojtjen e fëmijëve dhe për shtypjen e hetimeve –akuzat që ai i mohoi.

Para tij, nën Papa Gjon Pali II, kardinalit Bernard Law, figurës së turpëruar në qendër të skandalit të Bostonit, iu dha një rol simbolik në Romë afër Vatikanit dhe u lejua të mbante gradën e tij, pavarësisht zemërimit të viktimave.

Ndërmjet viteve 2000 dhe 2010, disa pagesa të mëdha u bënë nga dioqezat e SHBA-së për të zgjidhur kërkesat e viktimave.

Në vitin 2011, Papa Benedikti u tha peshkopëve, në udhëzimet e reja, se ata duhej të raportonin menjëherë çdo rast të dyshuar në policinë lokale. Më parë, të gjitha rastet supozohej t’i referoheshin Romës.

Nën Françeskun, një panel i posaçëm është ngritur për t’u marrë me këtë çështje, por ai është përballur me pengesa, duke përfshirë dorëheqjet e nivelit të lartë. Në vitin 2017, Marie Collins, një e mbijetuar irlandeze e abuzimit, u largua nga grupi, duke përmendur “blloqe pengese dhe pengesash”.

Gjatë samitit në shkurt 2019, Papa Françesku premtoi t’i jepet fund fshehtësisë, duke thënë se të gjithë abuzuesit do të sillen para drejtësisë.

Njoftimi i tij për ndryshimet në ligj në fillim të këtij viti shënoi ndryshimin më të madh të kodit penal të Kishës Katolike Romake në dekada.

Rregullat e reja – të cilat hyjnë në fuqi në dhjetor – e bëjnë abuzimin seksual, kujdesin e të miturve për seks, posedimin e pornografisë së fëmijëve dhe mbulimin e abuzimit një vepër penale sipas ligjit të Vatikanit.

Papa tha se një synim ishte “zvogëlimi i numrit të rasteve në të cilat dënimi i ishte lënë në diskrecionin e autoriteteve”.

Sipas këtyre komunikimeve të dhëna nga kryesia e Vatikanit jo vetëm që këta persona janë në djeni të ketyre pedofileve dhe të rrethit të tyre ne Kishë por ju krijojnë mundësi të lëvizin nga nje qytet në tjetrin dhe kështu me radhë për ti mbrojtur nën tutelën e Vatikanit.

Ligjet që duhet të ndryshohen janë ato të shteteve ku kisha operon që do të thotë nëse kemi nje rast të një fëmije të abuzuar autoritetet lokale duhet të arrestoj personin, ti marrin pashaportën dhe të kontrollojne cdo aneks të kishës pa pasur nevojë për lejen e Vatikanit.

Pasi Vatikani është një nga vëndet më të organizuar për rrethet e krimet e tij ndaj fëmijëve dhe sidoms fëmijëve që ”përkujdesen” në jetimoret e tyre.

Jemi në shekullin e 21 dhe akoma kisha lejohet të veproj si një institucion që është sipër qeverive apo autoriteteve lokale nderkohë kisha ka lënë rrugën e Zotit dhe është e përfshirë në afera korruptive dhe kriminale.

Afghanistan’s violence: Journalist Malala Maiwand shot dead along with her driver

It has been a full 1 year since the death of Journalist Malala Maiwand

A female journalist has been shot dead in eastern Afghanistan, the latest victim of a spate of assassinations across the country.

Malala Maiwand was on her way to work in Jalalabad on Thursday when gunmen opened fire on her vehicle. Her driver, Mohammad Tahir, was also killed.

No group has officially said it carried out the attack.

The killings come after Nato and the EU issued a statement condemning recent targeted killings in Afghanistan.

Maiwand, a journalist at Enikass TV and Radio, was traveling to work when her vehicle was attacked by unidentified gunmen.

The provincial governor’s spokesman, Attaollah Khogiyani, told local media the assailants had fled the area.

Maiwand, also a civil society activist, had previously spoken about the challenges of being a female journalist in the country.

Her mother, also an activist, was killed by unknown gunmen five years ago, Reuters news agency reports.

British ambassador to Afghanistan, Alison Blake called for murders to be investigated.

“We join in expressing our condolences and condemnation of the murders of journalist Malala Maiwand and her driver this morning #NotATarget,” she wrote.

“We must unite to uphold #PressFreedom, their deaths must be investigated, and their killers face justice for this wicked act.”

The UN Assistance Mission in Afghanistan (Unama) condemned the killings.

Journalists, activists and political figures have all been targeted in recent attacks:

• Last month, well-known former television presenter Yama Siawash was killed along with two others when a bomb attached to his car exploded near his home in Kabul

• Aliyas Dayee, a reporter for Radio Liberty, was killed in a car bomb attack in Lashkar Gah.

• Saba Sahar, one of Afghanistan’s first female directors, was shot in Kabul. She survived the attack

Nai, an organization that supports media in Afghanistan, said in a statement: “With the killing of Malalai, the working field for female journalists is getting smaller and journalists may not dare to continue their jobs the way they were doing before.”

The violence comes as talks between Afghan officials and the Taliban are continuing in Doha, Qatar. The two sides have made some progress on preliminary issues, but are yet to begin discussing a ceasefire or power-sharing agreement.

We should remember all these people who are the voice of Freedom.

We need to fight with them and the world should scream their name.

Afghanistan: le donne manifestanti descrivono gli abusi dei talebani

Tre sono le donne afgane detenute per aver protestato contro gli abusi dei talebani hanno descritto torture e altri gravi maltrattamenti in custodia, ha dichiarato oggi Human Rights Watch.

Le donne hanno affermato di essere state ingiustamente detenute con le loro famiglie, compresi i bambini piccoli. Hanno subito minacce, percosse, condizioni pericolose di reclusione, negazione del giusto processo, condizioni abusive di rilascio e altri abusi. Le autorità hanno aggredito e somministrato scosse elettriche ai parenti maschi detenuti. La descrizione delle loro esperienze da parte delle donne fa luce sul trattamento riservato dai talebani alle donne manifestanti in custodia e sugli sforzi dei talebani per mettere a tacere il movimento di protesta.

“È difficile sopravvalutare l’incredibile coraggio di queste e altre donne afgane che protestano contro gli abusi dei talebani”, ha detto Erica Barr, direttrice associata per i diritti delle donne presso Human Rights Watch. “Le storie di queste donne mostrano quanto i talebani si sentano profondamente minacciati dalle loro attività e quanto brutalmente i talebani facciano per cercare di metterli a tacere”.

I talebani avevano arrestato arbitrariamente le tre donne durante un’unica irruzione in una casa sicura a Kabul nel febbraio 2022. Le autorità talebane hanno trattenuto loro e i loro familiari per diverse settimane presso il ministero dell’Interno in apparente rappresaglia per il loro coinvolgimento nella pianificazione e partecipazione proteste per i diritti Dopo il loro rilascio, sono riusciti a fuggire dal paese.

Dopo che i talebani hanno preso il controllo dell’Afghanistan il 15 agosto 2021, hanno immediatamente iniziato a revocare i diritti delle donne e delle ragazze. Le donne hanno iniziato a protestare per le strade sin dalla prima settimana al potere dei talebani, nonostante i gravi rischi che correvano nel farlo. All’inizio di settembre, le proteste guidate dalle donne si stavano svolgendo nella provincia di Herat, nell’Afghanistan occidentale, e si sono rapidamente diffuse in tutto il multiplo province.

La risposta dei talebani è stata brutale fin dall’inizio,battere manifestanti, interrompendo le proteste e detenere e torturare giornalisti coprendo le manifestazioni. Anche i talebani bannato proteste non autorizzate. Nel corso del tempo, le risposte abusive dei talebani sono aumentate, con un’escalation particolarmente brutale risposta a una protesta il 16 gennaio a Kabul, quando i talebani hanno minacciato, intimidito e aggredito fisicamente i manifestanti, usando spray al peperoncino e dispositivi di scosse elettriche.

Alcuni giorni dopo, i talebani hanno iniziato a condurre incursioni per detenere arbitrariamente le donne che avevano partecipato alle proteste. Il Washington Post documentato gli arresti dei talebani di 24 attiviste per i diritti delle donne, alcune prese con le loro famiglie, a gennaio e febbraio.

Tamana Pariani, una delle prime manifestanti ad essere detenuta arbitrariamente sotto il dominio talebano, si è filmata mentre i talebani irrompevano di notte nella sua casa per cercarla, e poi ha rapidamente pubblicato il video sui social media. Le donne intervistate hanno affermato che il rapimento di Paryani ha provocato ondate di paura attraverso altri manifestanti, costringendo molti a nascondersi.

“Non li conoscevo bene, ma allora ho avuto paura”, ha detto una donna, riferendosi a Paryani e a un’altra donna arrestata quella notte. “Mi sono svegliata di notte e tutto il mio corpo tremava… Avevamo tanta paura. Sapevamo che saremmo stati arrestati”. Un’altra donna ha detto che la famiglia e gli amici l’hanno ripetutamente esortata a lasciare il paese, ma lei ha rifiutato: “Volevo restare e combattere”.

Le tre donne hanno descritto di essere state inizialmente detenute in un’unica stanza angusta e soffocante con un totale di 21 donne e 7 bambini per cinque giorni, praticamente senza cibo o acqua o accesso a servizi igienici. I talebani li hanno trattenuti per diverse settimane e li hanno interrogati in modo abusivo, senza consentire l’accesso a un avvocato o altri diritti di giusto processo, hanno estorto confessioni con la forza e torturato duramente gli uomini.

I talebani hanno costretto le famiglie delle tre donne a consegnare gli atti originali alla loro proprietà come prezzo per il rilascio, con la minaccia che i talebani avrebbero confiscato la proprietà se le donne si fossero nuovamente trovate nei guai.

I talebani dovrebbero rilasciare immediatamente tutti coloro che sono detenuti per aver esercitato il loro diritto alla libertà di parola e alla protesta pacifica. Dovrebbero rispettare i diritti di tutti all’assemblea pacifica e alla libertà di espressione, compresi i giornalisti che coprono le proteste. Dovrebbero porre fine a tutte le detenzioni arbitrarie, garantire un giusto processo, inclusa l’immediata accusa dei sospetti in custodia davanti a un giudice indipendente e fornire accesso immediato a un avvocato.

I talebani dovrebbero trattenere le persone legalmente detenute in conformità con le regole minime standard delle Nazioni Unite per il trattamento dei prigionieri. Chiunque sia responsabile di tortura o altri maltrattamenti dovrebbe essere indagato in modo imparziale e adeguatamente perseguito.

I governi impegnati con i talebani dovrebbero spingerli a rispettare gli obblighi dell’Afghanistan ai sensi del diritto internazionale, incluso il rispetto della libertà di parola e di riunione, garantire un giusto processo e prevenire la tortura e altri maltrattamenti. Dovrebbero aumentareprofugo posti di reinsediamento per gli afghani e dare priorità al reinsediamento dei difensori dei diritti delle donne che sono particolarmente a rischio a causa dell’attivismo in corso.

I governi dovrebbero anche stabilire e mantenere generosi percorsi complementari per una migrazione sicura, legale e ordinata. Le Nazioni Unite e i governi interessati dovrebbero portare avanti gli sforzi per fornire responsabilità per le violazioni dei diritti umani in Afghanistan, compresi gli attacchi ai manifestanti per i diritti delle donne, attraverso misure come l’istituzione di una nuova responsabilità su mandato delle Nazioni Unite meccanismo per indagare e raccogliere prove di abusi.

“Le donne e le ragazze afghane hanno affrontato alcune delle conseguenze più dure del dominio talebano e hanno condotto la difficile lotta per proteggere i diritti in Afghanistan”, ha detto Barr. “Purtroppo, le loro richieste alla comunità internazionale di stare al loro fianco non hanno ricevuto risposta”.

Conti delle donne manifestanti

Nei giorni successivi alle proteste di febbraio, i talebani hanno iniziato ad arrestare i manifestanti. Le tre donne manifestanti intervistate hanno affermato di aspettarsi di essere arrestate. Khorshid (tutti i nomi sono pseudonimi), ha detto che un parente maschio ha visto membri talebani per strada fuori casa. “La cena era pronta”, disse lei, ma lui disse: “Adesso dobbiamo andare: sono qui per arrestarti”. I due, con i figli piccoli di Khorshid, sono usciti dal retro della casa per mettersi temporaneamente al sicuro con i familiari. “Sulla strada, c’erano molti posti di blocco”, ha detto Khorshid. “Ho detto che ero incinta e avevo bisogno di un dottore. I talebani mi hanno perquisito la faccia con una torcia ad ogni posto di blocco”.

Il giorno dopo, la famiglia di Khorshid ha appreso che i talebani avevano quell’indirizzo. Khorshid ha detto che i membri della famiglia che li ospitavano hanno ordinato loro di uscire di casa. La famiglia è fuggita al freddo. Khorshid ha detto che temeva di più per la sicurezza dei suoi figli e ha supplicato: “Porta i bambini lontano da me; Lasciami solo.” La famiglia è riuscita a raggiungere un luogo utilizzato come rifugio.

Le tre donne hanno raccontato che in una notte di febbraio hanno sentito membri talebani bussare forte alla porta d’ingresso del condominio dove loro e altri manifestanti si nascondevano con le loro famiglie. Khorshid ha detto di aver visto donne correre su per le scale e membri talebani correre dietro di loro. Ha messo del cibo davanti ai suoi figli nella speranza che questa scena domestica riducesse il comportamento aggressivo dei membri talebani: “Ho detto ai miei figli: ‘Non abbiate paura. Sii forte. Non siete solo un ragazzino: siete i miei figli. Sapevo che ci avrebbero arrestato, ma non pensavo che avrebbero arrestato i miei figli”. Ma l’intera famiglia è stata arrestata, compresi i bambini.

Una donna era sotto la doccia quando sono arrivati ​​i talebani; minacciarono di sfondare la porta se non fosse uscita subito. Un’altra famiglia non ha aperto la porta. I talebani l’hanno rotto.

La squadra talebana che ha fatto irruzione nel rifugio comprendeva cinque donne. “Le donne avevano il volto coperto e avevano pistole”, ha detto Ipazia, un’altra delle manifestanti intervistate. “Hanno chiesto: ‘Alzate le mani, dateci il vostro telefono, diteci il vostro nome. Quando non le ho dato il mio telefono, ha chiamato un grande talebano… Mi ha chiesto il mio nome e poi ha detto: “[Ipazia] è una delle donne che protestano”. Sei mesi che sta protestando contro di noi. Ci ha messo in una brutta situazione: è un bene che la stiamo arrestando’”. Alla fine ha consegnato il telefono e ha detto che in quel momento aveva tanta paura che ha urinato su se stessa.

Khorshid ha descritto di essere stata trattenuta dall’altra parte della stanza dai suoi figli e da un membro della squadra talebana che le puntava una pistola alla testa e le chiedeva il telefono: “Ho detto: ‘Non puntare la pistola contro i miei figli’. I miei figli erano dentro. shock, agitazione. Ho detto: ‘Fammi abbracciare i miei figli’. Non me lo permettevano”. Khorshid è stato quindi portato per essere interrogato da membri maschi talebani. Lei disse:

Un talebano mi ha puntato una pistola alla testa. Ha chiesto: “Chi sei e perché sei qui?” Piangevo, ma mi sentivo forte perché uno dei miei desideri era trovarmi faccia a faccia con loro. Dissi: “Ho paura di Dio, non di te. Dirò tutto in modo veritiero. Ho detto: “Sono un manifestante”. Non ho scelta. Mi conoscono: il mio telefono era nelle loro mani.

Khorshid ha detto che i talebani hanno picchiato duramente il suo parente maschio in una stanza adiacente a dove lei ei suoi figli erano detenuti. “Tutti hanno sentito, specialmente i miei figli. Pensavano che lo avrebbero ucciso. Lo hanno preso a calci troppo”.

Oqyanoos, il terzo manifestante intervistato, ha detto che i talebani hanno anche picchiato duramente il suo parente maschio nella casa sicura, mentre le donne erano tenute in una stanza adiacente: “Quando ci hanno messo nella stanza, hanno iniziato a torturare i nostri uomini. Tutti li abbiamo sentiti piangere. Era davvero una brutta situazione; non c’era niente che potessimo fare.

Mentre gli uomini venivano picchiati, le donne pregavano. “Uno dei nostri amici ha detto: ‘Prega per Dio'”, ha detto Khorshid. “Aveva un Corano. Tutte le donne ei bambini si sono inginocchiati e hanno pregato… Abbiamo pregato che Dio ci tenesse al sicuro. A quel tempo, volevamo morire. Alcuni volevano saltare dalle finestre o uccidersi. Non volevamo essere vivi. Ipazia ha detto di aver impedito a un altro manifestante di lanciarsi dalla finestra.

Quella notte, i talebani hanno portato i manifestanti ei loro familiari al quartier generale del ministero dell’Interno con diversi camioncini.

“Hanno guidato molto velocemente”, ha detto Ipazia. Ha detto che un membro talebano che aveva aggredito fisicamente le persone in casa ha continuato a prendere a calci e colpire le persone nel camion durante il viaggio, anche colpendole con la sua pistola e la sua radio. I due parenti maschi di Ipazia, presi in custodia con lei, sono stati bendati con le mani legate mentre venivano trasportati sul retro di un camion.

Quando sono arrivati ​​al ministero, “un taleb importante ci stava aspettando”, ha detto Ipazia. “Ha iniziato a gridare: ‘Ci hai messo in una brutta situazione. A causa tua il mondo non ci ha riconosciuto. Dov’eri negli ultimi 20 anni quando gli Stati Uniti hanno ucciso noi e le nostre mogli? Non hai alzato la voce. Ormai da cinque mesi ti lamenti di noi. Avevamo tutti paura”.

Le donne ei bambini sono stati tenuti in una piccola stanza del ministero che sembrava essere un asilo nido per i figli dei membri del personale. Le donne hanno detto che c’erano 21 donne e 7 bambini rinchiusi insieme in una stanza dal caldo soffocante senza ventilazione per cinque giorni e praticamente senza cibo o acqua. “C’era una piccola finestra, ma non siamo riusciti ad aprirla. Non c’era aria condizionata”, ha detto Ipazia. “L’ossigeno è finito nella stanza. I bambini non riuscivano a dormire. Eravamo come pesci fuor d’acqua”.

“Eravamo tutti in una stanza… Non c’era spazio per sedersi”, ha detto Khorshid. “Eravamo tutti seduti accartocciati… Abbiamo cercato di trovare un posto dove far dormire i bambini”. Hanno ricevuto pochissimo cibo: quattro kebab la prima notte per tutto il gruppo.

Le donne dissero che per diversi giorni l’unico cibo che ricevettero fu pane molto vecchio. “L’ho dato ai miei figli, solo perché fossero vivi”, ha detto Khorshid. “I miei figli avevano sete: non c’era acqua. C’era un piatto dove le donne talebane lavavano i loro piatti. Ho usato quest’acqua per far bere i miei figli. Piangevano perché era così sporco.

“Hanno tagliato l’acqua nel bagno”, ha detto Khorshid, aggiungendo che raramente gli era permesso di usarla. “Una guardia ha detto: ‘Fai pipì nella stanza’. I bambini facevano molto pipì sui loro vestiti. Non avevano altri vestiti.

Oqyanoos, Khorshid e Ipazia hanno affermato che tutte le donne detenute con loro sono state interrogate individualmente per due o tre ore. La prima notte intera si sono svolti al ministero e gli interrogatori sono continuati tutta la notte e fino al mattino, dalle 19:00 alle 20:00. alle 11:00 “Per cinque giorni ha fatto solo domande”, ha detto Ipazia. I talebani avevano sequestrato i telefoni di tutte le donne interrogate, oltre ad alcuni computer portatili.

“Hanno cercato nel nostro Facebook, hanno cercato nelle nostre chiamate, hanno cercato tutto questo: tutti i nostri documenti sui nostri laptop”, ha detto Ipazia. “Ci hanno trasmesso i nostri messaggi e ci hanno chiesto informazioni. Hanno chiesto: ‘Dove sono gli altri tuoi amici?’ Hanno detto: ‘Devi aiutarci a trovarli’”.

Le tre donne e gli uomini hanno subito torture e altri maltrattamenti, in violazione del diritto internazionale. Hanno detto che le guardie a volte picchiavano le donne e parlavano loro in modo offensivo. “Hanno detto: ‘Stai lavorando per i paesi occidentali. Siete puttane, vendete i vostri corpi a molti uomini'”, ha detto Khorshid, aggiungendo che le guardie l’hanno presa in giro, dicendo che suo marito non aveva generato i suoi figli. Una guardia donna li ha costretti a ripetere il Corano dopo di lei per tutta la notte, costringendoli a pregare. Khorshid e Ipazia hanno entrambi affermato che le guardie li avevano colpiti con le loro pistole o radio.

Gli interrogatori hanno accusato una delle donne detenute di essere in combutta con il Fronte di resistenza nazionale, un gruppo armato di opposizione, e hanno minacciato di tenerla in custodia fino alla sua morte. Gli interrogatori hanno ordinato alle donne di fornire dichiarazioni scritte, descrivendo in dettaglio le loro attività ei loro sostenitori.

Ipazia si ammalò. “Il sesto giorno, tutti i bambini erano malati: non potevano muoversi”, ha detto Khorshid, aggiungendo che i talebani hanno poi portato un medico. “Il dottore ha detto: ‘Non dai loro cibo o acqua, e non c’è ossigeno: moriranno tutti. Devi portarli in ospedale. Un alto funzionario talebano maschio è venuto e ha ordinato alle guardie di dare loro un’altra stanza, fornendo loro più spazio, cibo, acqua e alcune medicine necessarie.

Gli uomini sono stati tenuti separati e le donne non hanno avuto contatti con loro. “Per 15 giorni ho chiesto di vedere mio marito”, ha detto Ipazia. “Hanno rifiutato.” Hanno detto di aver appreso in seguito che gli uomini hanno continuato a essere sottoposti a violenze fisiche più estreme rispetto alle donne, comprese scosse elettriche e aggressioni da parte di più membri talebani, con gli uomini tenuti in catene, picchiati e scherniti con insulti sessuali nei confronti delle loro parenti. Hanno avuto ferite estese da questo abuso. Khorshid ha detto che quando il suo parente maschio è stato rilasciato, aveva cicatrici permanenti dovute alle ferite.

Mentre erano in custodia, le donne e le loro famiglie sono state fatte sparire con la forza, ha scoperto Human Rights Watch. Le donne hanno detto che né loro né nessuna delle persone con cui erano detenute avevano il permesso di contattare le loro famiglie. Temevano per la sicurezza delle loro famiglie, temendo che anche altri membri della famiglia potessero essere presi di mira. I loro parenti in seguito hanno detto loro che le loro famiglie li stavano cercando, chiedendo aiuto alla polizia, ma la polizia ha detto che non erano a conoscenza di dove si trovassero i detenuti. Nessuna delle tre donne, dei membri della famiglia detenuti con loro o delle altre con cui erano trattenute è stata portata in tribunale, accusata di alcun reato o ha avuto accesso a un avvocato.

I talebani hanno compilato e pubblicato sui social media un video pesantemente modificato dei manifestanti che “confessavano” di essere stati influenzati da membri della diaspora afgana e suggerivano di aver protestato solo per ottenere asilo all’estero, non per sincero risentimento. Ipazia ha detto che una carceriera donna le ha detto: “I talebani vogliono fare video, non per il pubblico, solo per il loro archivio. Devi dire che non stavi lavorando per i diritti umani; solo per essere evacuato e perché alcune persone ti stavano dicendo di farlo. I talebani sapevano dai loro telefoni con chi erano stati in contatto, compresi i sostenitori al di fuori del paese, e hanno chiesto alle donne di nominare alcune di queste persone in video.

Le tre donne hanno detto che le riprese hanno comportato molte riprese. “Ci hanno insegnato tra una ripresa e l’altra. C’era un taleb con una pistola dietro di noi. L’hanno modificato “, ha detto Khorshid. Gli attivisti hanno interrotto le proteste pubbliche per diversi mesi dopo gli arresti di gennaio e febbraio, ma sono riprese a intermittenza, anche prima del agosto 2022 anniversario della conquista dei talebani.

Le tre donne hanno detto che loro e i loro familiari sono stati trattenuti per diverse settimane. Hanno detto che alcune donne che sono state prese in custodia con loro sono state liberate prima perché non erano manifestanti: stavano solo cercando di fuggire dal paese. “Ci hanno tenuti. Hanno detto che saremmo stati perseguiti come caso politico. Non pensavamo che saremmo stati liberati. Ho pianto troppo. Li ho implorati di far uscire i miei figli”, ha detto Khorshid.

Prima di rilasciare Oqyanoos, Khorshid e Ipazia, i talebani hanno contattato le loro famiglie. Hanno convocato i familiari delle donne, costringendoli a portare gli atti originali per qualsiasi proprietà posseduta dalle famiglie. Ipazia ha detto:

Siamo stati rilasciati facendo una promessa: “Dopo questo giorno non faremo nulla contro i talebani”. Abbiamo firmato, e anche le nostre famiglie hanno firmato, e i nostri atti per le nostre case sono con i talebani. La casa di mio padre e mio fratello è con i talebani. Tutti noi siamo uguali. Le nostre famiglie hanno detto: “Non li lasceremo uscire [di casa, ad esempio per pianificare o partecipare a una protesta]”. I talebani hanno detto: “Quando vogliamo che tu lo faccia, devi portare le donne [nel nostro ufficio]. Non possono lasciare il paese”.

“I talebani hanno preso i nostri originali [degli atti]”, ha detto Khorshid. “Hanno detto: ‘Quando ti vedremo fare qualcosa, prenderemo le vostre case per noi stessi'”. Le tre donne hanno affermato che gli altri manifestanti detenuti arbitrariamente con loro hanno ricevuto lo stesso trattamento.

Dopo il loro rilascio, le tre donne hanno partecipato con altre a una protesta che hanno filmato e postato sui social. I talebani hanno quindi arrestato il fratello di Oqyanoos e lo hanno trattenuto per diverse ore, prendendolo a calci mentre chiedevano di sapere dove si trovasse. “[Le nostre famiglie] sono davvero in pericolo”, ha detto Ipazia. “Ma non possiamo fermarci. Forse alcuni paesi riconosceranno i talebani. Alcuni paesi non sanno che i talebani mentono. Vogliono solo combattere per il potere. Sto combattendo per la mia vita”.

Oqyanoos, Khorshid e Hypatia sono tutti fuggiti dall’Afghanistan e stanno cercando di raggiungere un paese dove possano vivere in sicurezza. “La nostra salute mentale non è buona perché le nostre sorelle e figlie sono ancora lì”, ha detto Ipazia. “Una ragazza del mio villaggio si è uccisa. Non ci sono media per coprire ciò che sta accadendo… Uno dei miei parenti con otto figli è scomparso. Sua moglie non può nutrire i bambini. Non ci sono informazioni sul nord. Nessuno sa cosa sta succedendo lì… Non sappiamo perché il mondo ci ha lasciato così».

Afganistani Ngjarjet e vitit 2021-2022

Pas marrjes së vendit nga Talibanët në gusht 2021, konflikti i zgjatur në Afganistan papritmas i la vendin një përshpejtimi të të drejtave të njeriut dhe krizës humanitare. Talibanët menjëherë kundërshtuan përparimet e të drejtave të grave dhe lirinë e medias – ndër arritjet kryesore të përpjekjeve për rindërtim të pas vitit 2001. Shumica e shkollave të mesme për vajza u mbyllën dhe grave iu ndalua të punonin në shumicën e punëve qeveritare dhe në shumë fusha të tjera. Talebanët rrahën dhe arrestuan gazetarët; shumë media u mbyllën ose e zvogëluan në mënyrë drastike raportimin e tyre, pjesërisht për shkak se shumë gazetarë ishin larguar nga vendi. Kabineti i ri i talebanëve nuk përfshinte asnjë grua dhe asnjë ministra jashtë radhëve të talebanëve.

Në shumë qytete, talebanët kërkuan, kërcënuan dhe ndonjëherë arrestuan ose ekzekutuan ish-anëtarë të Forcave të Sigurisë Kombëtare Afgane (ANSF), zyrtarë të ish-qeverisë ose anëtarë të familjeve të tyre.

Ndërsa talebanët hynë në Kabul më 15 gusht, mijëra njerëz u përpoqën të largoheshin nga vendi, por kaosi dhe dhuna në aeroport penguan evakuimin e shumë afganëve të rrezikuar.

Fitorja e talebanëve e çoi Afganistanin nga kriza humanitare në katastrofë, me miliona afganë që përballen me pasiguri të madhe ushqimore për shkak të të ardhura të humbura, mungesa në para dhe rritja e kostove të ushqimit.

Në gjashtë muajt para marrjes së kontrollit, luftimet midis forcave qeveritare dhe talebanëve shkaktuan një rritje e mprehtë në viktimat civile nga mjetet shpërthyese të improvizuara (IED), mortajat dhe sulmet ajrore. Shteti Islamik i Provincës Khorasan (dega afgane e Shtetit Islamik, e njohur si ISKP) kreu sulme në shkolla dhe xhami, shumë duke synuar pakicën Hazara Shia.

Vrasje të paligjshme, Zhdukje me forcë, Shkelje të ligjeve të luftës

Kombet e Bashkuara raportuan se forcat talebane ishin përgjegjëse për gati 40 për qind të vdekjeve dhe plagosjeve të civilëve në gjashtë muajt e parë të 2021, megjithëse shumë incidente nuk u deklaruan. Përbëhej nga gratë dhe fëmijët gati gjysma nga të gjitha viktimat civile. Sulmet nga ISKP përfshinin atentate dhe një numër bombash vdekjeprurëse.

Shumë sulme kishin në shënjestër komunitetin shiit Hazara të Afganistanit.Më 8 maj, tre shpërthime në shkollën Sayed al-Shuhada në Kabul vranë të paktën 85 civilë, duke përfshirë 42 vajza dhe 28 gra, dhe plagosën mbi 200-shumica dërrmuese nga komuniteti Hazara. Sulmi nuk u pretendua, por ndodhi në një lagje me shumicë Hazara që ISKP e kishte shënjestruar vazhdimisht. Më 8 tetor, një sulm vetëvrasës gjatë namazit të së premtes në një xhami shiite në Kunduz u vranë të paktën 72 persona dhe të plagosur mbi 140; ISKP-ja mori përgjegjësinë. Më 4 mars, persona të armatosur qëlluan për vdekje shtatë punëtorë Hazara në një fabrikë plastike në Jalalabad.

Forcat talebane në disa provinca kryen vrasje hakmarrëse të të paktën dhjetëra ish-zyrtarëve dhe personelit të forcave të sigurisë. Pasi talebanët morën kontrollin e Malistanit, Ghazni, në mes të korrikut, ata vranë të paktën 19 personeli i forcave të sigurisë në paraburgimin e tyre, së bashku me një numër civilësh. Forcat talebane që avanconin vranë të paktën 44 ish-pjesëtarë të forcave të sigurisë në Kandahar pasi talebanët kapën Spin Boldakun në korrik. Të gjithë iu dorëzuan talebanëve. Ka pasur raporte të besueshme për ndalime dhe vrasje në provinca të tjera, si dhe në Kabul.

Talibanët dhe ISKP kryen vrasje të synuara të civilëve, duke përfshirë punonjës të qeverisë, gazetarë dhe udhëheqës fetarë. Më 17 janar 2021, persona të armatosur të paidentifikuar qëlluan për vdekje dy gra gjyqtare të cilat punonin për gjykatën e lartë të Afganistanit dhe plagosi shoferin e tyre. ISKP mori përgjegjësinë për të, duke vrarë nëntë vaksinues ndaj poliomielitit në Nangarhar midis marsit dhe qershorit. Më 9 qershor, persona të armatosur vranë 10 çminues humanitarë në Baghlan; ISKP mori përgjegjësinë. Në gusht, një sulm vetëvrasës ISKP në aeroportin e Kabulit vrau 170 civilë, duke përfshirë shumë afganë që përpiqen të largohen nga vendi.

Forcat talebane gjithashtu dëbuan me forcë njerëz nga shtëpitë e tyre në një numër provincash duke përfshirë Daykundi, Uruzgan, Kunduz dhe Kandahar, në shenjë hakmarrjeje të dukshme për mbështetjen e perceptuar të banorëve për ish-qeverinë. Në më të madhin nga këto dëbime, në shtator,qindra familje hazare nga rrethi Gizab i provincës Uruzgan dhe rrethet fqinje të provincës Daykundi u detyruan të braktisnin shtëpitë e tyre dhe të largoheshin.

Si talebanët ashtu edhe forcat e sigurisë të qeverisë afgane ishin përgjegjëse për vrasjen dhe plagosjen e civilëve në sulmet pa dallim me mortaja dhe raketa, si dhe për viktimat civile nga sulmet ajrore të ish-forcave qeveritare. Më shumë se dyfishi në krahasim me gjysmën e parë të 2021 krahasuar me të njëjtën periudhë të vitit 2020. Në një incident,më 10 janar, një sulm ajror në Nimroz vrau 18 civilë, duke përfshirë shtatë vajza, gjashtë gra dhe katër djem; dy civilë u plagosën.

Më 15 gusht, kur talebanët hynë në Kabul, një njësi e forcave goditëse nga Drejtoria Kombëtare e Sigurisë e ish-qeveritare kapi dhe ekzekutoi 12 ish të burgosur që sapo ishin liruar, sipas dëshmitarëve.

Më 29 gusht, SHBA nisi një sulm me dron në një makinë që pretendohej se ishte e mbushur me eksploziv, e drejtuar për në aeroportin e Kabulit. Makina në fakt drejtohej nga një punonjës i OJQ-së i planifikuar për evakuim në SHBA. Dy javë më vonë, Departamenti Amerikan i Mbrojtjes pranoi se sulmi kishte qenë një “gabim tragjik”, duke vrarë 10 civilë, duke përfshirë shtatë fëmijë.

Të drejtat e grave dhe vajzave

Në javët pas pushtimit të talebanëve, autoritetet talebane njoftuan një rrjedhë e qëndrueshme politikash dhe rregulloret që kthejnë prapa të drejtat e grave dhe vajzave. Këto përfshijnë masa që kufizojnë ndjeshëm aksesin në punësim dhe arsimim dhe kufizojnë të drejtën për tubim paqësor. Talibanët gjithashtu kontrolluan gratë e profilit të lartë dhe ua mohuan lirinë e lëvizjes jashtë shtëpive të tyre.

Talibanët kanë thënë ata mbështesin arsimin për vajzat dhe gratë, por më 18 shtator urdhëruan shkollat ​​e mesme që rihapen vetëm për djem. Disa shkolla të mesme për vajza u rihapën më pas në disa provinca, por që nga tetori pjesa dërrmuese mbeti e mbyllur. Më 29 gusht, akt ministër i arsimit të lartë njoftoi se vajzat dhe gratë mund të merrnin pjesë në arsimin e lartë, por nuk mund të studionin me djem dhe burra. Mungesa e mësueseve femra, veçanërisht në arsimin e lartë, ka të ngjarë të thotë se kjo politikë do të çojë në mohimin de facto të aksesit në arsim për shumë vajza dhe gra.

Gratë që kishin mësuar djem në klasat mbi klasën e gjashtë ose burra në klasa të përziera në universitet janë shkarkuar në disa zona sepse mësimi i meshkujve nuk lejohet më. Në shumë pjesë të Afganistanit, zyrtarët talebanë kanë ndaluar ose kufizuar punonjëset humanitare femra – një veprim që mund të përkeqësojë aksesin në kujdesin shëndetësor dhe ndihmën humanitare. Talibanët gjithashtu kanë shkarkuar pothuajse të gjitha punonjëset femra të qeverisë. Në shtator, Ministria e Zhvillimit Rural të Talibanëve porositur vetëm burrat të kthehen në punë, duke thënë se kthimi i grave në punë ishte “shtyrë” derisa të përgatitej një “mekanizëm se si do të punojnë”. Kur gratë janë lejuar të kthehen në punë, ato janë përballur me kërkesat për ndarje gjinore në vendet e tyre të punës.

Në shtator, talebanët eliminuan Ministria për Çështjet e Grave dhe e ricaktoi ndërtesën e saj si Ministria për Përhapjen e Virtytit dhe Parandalimin e Ves, një institucion i mandatuar për të zbatuar rregullat për sjelljen e qytetarëve, duke përfshirë mënyrën se si vishen gratë, dhe kur ose nëse gratë mund të lëvizin jashtë shtëpisë të pashoqëruara nga një i afërm mashkull. Të gjitha strehimoret që ishin krijuar për gratë që ikin nga dhuna janë mbyllur dhe disa gra që jetonin në to janë transferuar në burgjet e grave.

Liria e medias, e fjalës dhe e kuvendit

Mediat afgane u vunë nën kërcënim në rritje që nga fillimi i vitit, kryesisht nga talebanët. ISKP kreu gjithashtu një sërë sulmesh vdekjeprurëse ndaj gazetarëve.

Më 21 dhjetor 2020, Rahmatullah Nekzad, kreu i sindikatës së gazetarëve Ghazni,u qëllua për vdekje ndërsa ecte nga shtëpia e tij në një xhami lokale. Edhe pse talebanët mohuan këtë akt, Nekzad kishte marrë më parë kërcënime nga komandantët lokalë talebanë.

ISKP-ja mori përgjegjësinë për vrasjen Malala Maiwand, një prezantuese televizive për Enikass News në Jalalabad, së bashku me shoferin e saj, Tahar Khan, më 10 dhjetor 2020. Në dy sulme të veçanta në Jalalabad në 2 mars 2021, persona të armatosur qëlluan për vdekje tre gra që punonin në Enikass News duke dubluar lajme në gjuhë të huaja.

Pas pushtimit nga talibanët,gati 70 për qind të gjitha mediat afgane u mbyllën dhe të tjerat po vepronin nën kërcënim dhe vetëcensurim. Në shtator, autoritetet taliban vendosën kufizime të gjera mbi median dhe fjalën e lirë që përfshinte ndalime për “fyesjen e figurave kombëtare” dhe raporte që mund të kishin “ndikim negativ në qëndrimin e publikut”. Më 7 shtator, forcat e sigurisë talebane ndaluan dy gazetarë të medias Etilaat-e Roz dhe i rrahën rëndë në paraburgim para se t’i lironin. Gazetarët kishin mbuluar protestat e grave në Kabul. Talibanët arrestuan të paktën 32 gazetarë pas marrjes së pushtetit në Kabul.

Duke filluar nga 2 shtatori, gratë afgane zhvilluan demonstrata në disa qytete për të protestuar kundër politikave talebane që shkelin të drejtat e grave. Në Herat, luftëtarët talebanë goditën protestuesit dhe qëlluan me armë pa dallim për të shpërndarë turmën duke vrarë dy burra dhe plagosën të paktën tetë të tjerë. Talibanët më pas ndaluan protesta që nuk patën miratim paraprak nga Ministria e Drejtësisë në Kabul. Megjithatë, disa protesta vazhduan.

Më 6 korrik, ish-qeveria afgane njoftoi se ishte të paligjshme për të transmetuar lajme “kundër interesit kombëtar”. Më 26 korrik katër gazetarë u arrestuan nga agjencia e inteligjencës e ish-qeveritare pasi u kthyen nga Spin Boldak, Kandahar, ku kishin qenë duke hetuar marrja e qarkut nga talibanët. Ata nuk u liruan vetëm pasi Kandahari ra në duart e talebanëve më 13 gusht.

Drejtësia Ndërkombëtare dhe Hetimet për Abuzimet

Më 27 shtator, prokurori i Gjykatës Penale Ndërkombëtare paraqiti një kërkesë para gjyqtarëve duke kërkuar autorizimin për të rifilluar një hetim në Afganistan pas rënies së ish-qeverisë afgane. Prokurori Karim Khan deklaroi megjithatë se hetimi i tij do të fokusohej vetëm në krimet e dyshuara të kryera nga talebanët dhe Shteti Islamik dhe heq prioritet aspekte të tjera të hetimit, përkatësisht krime të supozuara të kryera nga forcat e ish-qeverisë afgane dhe ushtarakët amerikanë dhe personeli i CIA-s.

Më 24 gusht, Këshilli i OKB-së për të Drejtat e Njeriut mbajti një seancë të veçantë, të kërkuara bashkërisht nga Afganistani dhe Organizata e Bashkëpunimit Islamik (OIC), por negociatat – të udhëhequra nga Pakistani si koordinator i OIC-së – dështuan në krijimin e ndonjë mekanizmi të ri monitorues. Në seancën e radhës të rregullt,Këshilli i OKB-së për të Drejtat e Njeriut miratuan më 7 tetor të udhëhequr nga Bashkimi Evropian rezolucioni krijimi i një raportuesi special për Afganistanin, i mbështetur nga ekspertë, duke përfshirë “gjetjen e fakteve, mjekësinë ligjore dhe të drejtat e grave dhe vajzave”.

Në qershor, dëshmitarët afganë dëshmuan me lidhje video në gjyqin për shpifje kundër gazetave australiane të sjellë nga ish-oficeri Australian SAS Ben Roberts-Smith. ne vitin 2018,Mosha,Sydney Morning Herald, dhe Canberra Times kishte llogaritë e publikuara për vrasjet e pretenduara të civilëve dhe abuzime të tjera nga njësitë SAS dhe nga vetë Roberts-Smith. Këto abuzime po shqyrtohen nga hetuesit australianë.

Aktorët kryesorë ndërkombëtarë

Më 14 prill, presidenti amerikan Joe Biden shpalli tërheqjen e plotë të trupave amerikane nga Afganistani. Tërheqja e përshpejtuar nuk përfshinte plane për evakuimin e shumë afganëve që kishin punuar për forcat e SHBA-së dhe NATO-s ose për programet e sponsorizuara nga vendet donatore.

Kanada, BE, Mbretëria e Bashkuar, Shtetet e Bashkuara dhe vende të tjera evakuan disa qindra mijëra afganë që kishin punuar drejtpërdrejt me ato qeveri, forcat e tyre ushtarake ose organizatat që ata mbështesnin. Mijëra afganë të tjerë mbetën në rrezik – duke përfshirë mbrojtës të të drejtave të njeriut, aktiviste për të drejtat e grave, gazetare dhe lezbike, homoseksualë, biseksualë dhe transgjinorë – pa asnjë mënyrë për të dalë nga vendi i sigurt. Megjithëse anëtarët e BE-së evakuuan disa afganë, që nga nëntori,askush nuk kishte marrë angazhime për të pranuar më shumë refugjatë. Shtetet anëtare premtuan një miliard euro ndihmë humanitare.

Pas marrjes së pushtetit nga Talibanët, Rezerva Federale e Nju Jorkut prenë aksesi e Bankës Qendrore të Afganistanit në asetet e saj në dollarë amerikanë. Fondi Monetar Ndërkombëtar parandalon Afganistani nga qasja në fonde, duke përfshirë të drejtat e veçanta të tërheqjes. Në gusht, donatorët ndaluan pagesat nga Fondi i Mirëbesimit për Rindërtimin e Afganistanit, i administruar nga Banka Botërore, i përdorur më parë për të paguar pagat e nëpunësve civilë, duke përshpejtuar kolapsin ekonomik të Afganistanit.

Në shtator, Këshilli i Sigurimit i OKB-së autorizoi një rinovim gjashtë mujor të Misionit të Asistencës së OKB-së në Afganistan (UNAMA). E ardhmja e misionit, i cili ndër të tjera është i mandatuar të promovojë të drejtat e grave dhe vajzave afgane dhe të monitorojë, hetojë dhe raportojë mbi shkeljet e dyshuara të të drejtave të njeriut, është e pasigurt. Sekretari i Përgjithshëm i OKB-së Antonio Guterres pritet t’i bëjë rekomandime këshillit në fillim të vitit 2022 për të ardhmen e UNAMA-s.

Që nga nëntori, qeveria talebane nuk kishte njohur zyrtarisht nga asnjë vend tjetër. Në shtator, BE vendosi pesë standarde për angazhimin me qeverinë talebane, mes tyre, respektimin e të drejtave të njeriut, veçanërisht ato të grave dhe vajzave, dhe krijimin e një qeverie gjithëpërfshirëse dhe përfaqësuese.

Në takimin e G20 më 23 shtator,Ministri i Jashtëm i Kinës, Wang Yi bëri thirrje për t’i dhënë fund të gjitha sanksioneve ekonomike ndaj Afganistanit, tha se Kina pret që qeveria talebane përfundimisht të bëhet më gjithëpërfshirëse dhe u bëri thirrje talebanëve që të luftojnë me vendosmëri terrorizmin ndërkombëtar.

Që nga 1 nëntori, Rusia, Turqia dhe Irani deklaruaran ata nuk do të pranonin një qeveri të udhëhequr nga talebanët derisa të formonin një administratë “gjithëpërfshirëse”. Rusia ka ftuar talebanët përfaqësues në bisedimet ndërkombëtare për Afganistanin në Moskë më 20 tetor.

Ndërsa Pakistani nuk e njohu qeverinë talebane, ai bëri thirrje për një angazhim më të madh ndërkombëtar me talebanët, duke u kërkuar gjithashtu atyre të krijojnë një qeveri gjithëpërfshirëse”.

Gjatë gjithë vitit, situata në Afganistan ishte në përkeqësim adresuar në mënyrë të përsëritur nga procedurat speciale të OKB-së, organet e traktatit dhe Komisioneri i Lartë i OKB-së për të Drejtat e Njeriut.

Sot jemi në mbyllje të vitit 2022 dhe talebanët nuk kanë bërë asnjë përmirësim në qeverisjen e tyre.Gjënia femërore dhe LGBTQIA+ jo vetëm që janë mbajtur jashtë cdo strukture politike dhe qeveritare por e drejta e tyre për të studiuar iu është hequr.

Nga data 19 Gusht 2021 në Kabul janë raportuar protesta të vogla për të drejta të barabarta të mbajtura nga gratë këto protesta janë rritur ne zona të tjera.

Me shpresën se një ditë organizata si Okb apo të tjera që janë përgjegjës për të vepruar duhet të veprojnë më shpejt për të mbrojtur më të dobtit.

Who is Kering and why we need to BOYCOTT IT

In today’s article, we are going to talk about an old Group Kering which owns the most luxurious brand houses and jewellery:

Kering is a French-based multinational corporation specializing in luxury goods.

Brands

Brand	With Kering since	Country
Gucci	1999	Italy
Yves Saint Laurent	1999	France
Boucheron	2000	France
Bottega Veneta	2001	Italy
Balenciaga	2001	Spain
Alexander McQueen	2001	UK
Puma	2007	Germany
Brioni	2011	Italy
Girard-Perregaux (Former)	2011	Switzerland
JeanRichard	2011	Switzerland
Qeelin	2012	Hong Kong
Pomellato	2012	Italy
Dodo	2012	Italy
Ulysse Nardin (Former)	2014	Switzerland
Lindberg	2021	Denmark
Maui Jim	2022	United States

The timber-trading company Pinault S.A. was founded in 1963, by François Pinault. After the company was quoted on Euronext Paris in 1988, it became the retail conglomerate Pinault-Printemps-Redoute (PPR) in 1994, and the luxury group Kering in 2013. The group has been a constituent of the CAC 40 since 1995. François-Henri Pinault has been president and CEO of Kering since 2005. In 2020, the group’s revenue reached €13.1 billion.

Kering Eyewear (30%-owned by Richemont) produces glasses for the luxury sector. Kering’s headquarters are located in the former Hopital Laennec in the 7th arrondissement of Paris. The parent holding company of Kering is Groupe Artémis.

This group passed from retail to luxury and from luxury to sustainability, they created Kering Foundation.

In 2020, Kering made 13.1 billion euros in revenue, 17.5% from the previous year. The group has 30.956 employees and 1.381 stores. Its brands Gucci, Saint Laurent and Bottega Veneta generated 84% of the group’s revenue. The leather goods, shoes, and ready-to-wear products represent 87% of the group’s revenue. As of 2022, Gucci itself represented 60% of Kering’s revenue and 70% of its profit. On January 24, 2022, Kering announces the sale of its entire stake in GIRARD-PERREGAUX and ULYSSE NARDIN to their current management.

In 2015, Kering became an official partner of the Cannes Film Festival and launched Women in Motion to highlight the contribution of women to the film industry, in front and behind the camera. The Women in Motion Awards are awarded annually to a person who embodies the role of women in the film industry, and another to a promising name in cinema. The previous winners were:

• 2015: Jane Fonda, Megan Ellison
• 2016: Geena Davis, Susan Sarandon
• 2017: Isabelle Huppert, Maysaloun Hamoud (Young Talents Award)
• 2018: Patty Jenkins
• 2019: Gong Li

As you can see from this information we’re talking about a large group of people who are not only protected by money but by each and every actress, model, and influencer in the world, no one of these people do not want to cut their ties with this billionaire people who many of them protect paedophiles as we have seen in the champagne of BALENCIAGA.

Those people are where they are thanks to people who worship them as actresses, models, or influencers these people do not own the power they do not own the money we do.

And as we have done the millionaires, billionaires we can undo them we can cancel them by boycotting their movies, their fashion shows, and unfollowing their programs on TV, and social media.

We need to boycott all these brands and people to protect our children.
The children are out of any limits, and they need our protection.

By wearing, buying, and supporting these brands and people, you are as much of a pedophile as the actual paedophile.

You’re disgusting.

Below you will find the board of directors of this group, let them know how do you fill about them and what they support as a group.

Board of Directors

• François-Henri Pinault – Chairman and CEO
• Jean-François Palus – Group Managing Director
• Independent directors:
  • Yseulys Costes
  • Jean-Pierre Denis
  • Ginevra Elkann
  • Sophie L’Hélias
  • Claire Lacaze
  • Baudouin Prot
  • Daniel Ricardi
  • Sapna Sood
  • Emma Watson
  • Héloïse Temple-Boyer

Executive committee

• François-Henri Pinault – Chairman and CEO
• Jean-François Palus – Group Managing Director
• Francesca Bellettini – President and CEO Saint Laurent
• Marco Bizzarri – President and CEO Gucci
• Grégory Boutté : Chief Client and Digital Officer
• Jordan Alexander – Director and Marketing Gucci
• Cédric Charbit : CEO Balenciaga
• Marie-Claire Daveu – Chief Sustainability Officer and Head of Institutional Affairs
• Valérie Duport – Chief Communications and Image Officer
• Jean-Marc Duplaix – CFO
• Béatrice Lazat – VP Human Resources
• Bartolomeo Rongone – President and CEO Bottega Veneta
• Roberto Vedovotto – CEO Kering Eyewear

You can contact them as below :
contact@groupeartemis.com;

Shareholders contacts
actionnaire@kering.com

PRESS
You are a journalist: access the Press section

KERING VENTURES 
www.keringventures.com
team@keringventures.com

KERING EYEWEAR
contactus@keringeyewear.com 

KERING FOUNDATION
keringfoundation@kering.com

Contact and boycott let them know how do we fill about them.

We feel disgusting by their behavior, and by their support for paedophiles.

Boycott, Boycott, Boycott.

Ku po shkon Shqipëria?

Shqipëria është një nga vendet më të prapambetura në Ballkan.

Edhe pse kemi kaluar 32 vjet nga diktatura Enveriste, në politikë kemi mbetur me të njëjtët njerëz.

Me pleq, me qëndrime të vjetra korruptive, ku motra është ministër e zëvendëskryeministër dhe motra drejtoreshë e një institucioni të lartë shtetëror si Komisioni i Pavarur i Kualifikimit.

Na ka mbetur Berisha, Meta, dhe Rruci e kështu me radhë njerëz të lodhur e të demoralizuar.Me deputetet qe kane kaq vite ne ato karrige ne ato zyra, jo vetem jane bërë si ato pantallonat e grisura te Ishes, por jane aq te korruptuar sa kane krijuar nje lloj mbretërie.

Që shkon nga e majta në të djathtë po të planifikojmë mbretërinë socialiste nën urdhrat e fortë të Ramës, kemi atë Berishianin që nuk di kur të tërhiqet dhe ende nuk e kanë kuptuar se nuk kanë çfarë t’i japin këtij vendi.

Më pas vjen Mbretëria e Metës e Kryemadhit, të cilët jo vetëm që nuk mundën të ndanin presidencën si Presidente dhe Zonjë e Parë, por nuk mundën të ndanin as partinë Lëvizja e SKRAPALINJEVE TË INATOSUR, LSI.

Tani kemi një parti të re, Partinë e Lirisë, e cila tingëllon pak a shumë si ish-Partia e Punës. Dhe lista vazhdon e vazhdon e vazhdon vetëm me njerëz të tillë. Në fund të ditës pyesim veten pse ikin shqiptarët nga Shqipëria?!

Jemi aq të habitur nga injoranca jonë, sa kemi këta influencues të rinj që thonë: Shikoni, rinia shqiptare nuk do të punojë, ata preferojnë të rrinë në kafe.

Kafe, Kafe, Kafe.

Janë sërish këta injorantë që në sfondin e racizmit, mungesës së informacionit dhe partishmërisë hedhin poshtë pjesën tjetër të rinisë shqiptare se nuk kanë mundësi të udhëtojnë jashtë vendit.

Ata nuk mund të gjejnë një kontratë pune në BE apo Emiratet e Bashkuara Arabe apo më gjerë, pasi fati nuk iu dha një xhaxha, hallë apo dajë që të të ndihmonte.Por është një pjesë e kësaj rinie që kur ka qenë jashtë apo është ende jashtë kufirit shqiptar ka dhënë maksimumin në vendin ku jetojnë.Kanë arritur majat dhe janë akoma duke u rritur në karrierë.

Nuk është faji i të rinjve, të cilët kanë potencialin, njohuritë, kanë mënyra të reja për të ecur përpara.Të ndjekim hapat europianë apo të jemi më të mirë se ata vetë.Historia ka treguar se ne mund të bëjmë gjithçka më mirë se ata që na rrethojnë.Problemi është se këto qeveri në 32 vjet kanë lënë mbresa të forta në mendjen e qytetarëve se nuk janë të mira, nuk janë të afta.Ata janë aq të paaftë sa nuk meritojnë asgjë më shumë nëse nuk kanë një teser partie apo një mik në pushtet.

Merrni deputetët, qeveritarët tanë apo ata qe punojnë në administratën publike dhe kalojni të gjithë këta nëpër një sitë ose një shoshë një nga një.Kujtohuni nga cila krahinë e Shqiperisë kanë ardhur.
Kujtoni kur kanë ardhë sa të pasur kanë qenë, por tani janë multimilionerë, disa prej tyre janë aq të fortë sa ligji nuk është më për ta.

Ata janë mbi ligjin, paratë e tyre bëjnë ligjin, zgjedhin deputetë dhe miratojnë ligje që mund të jenë në dëmë të qytetarëve dhe në mbrojtje të tyre.

Janë ky grup pasanikësh të pashkolluar, me diploma false apo të blera, që shesin mënd në podiumet e parlamentit apo atyre ndërkombëtare, duke mbajtur fjalime e leksione të gjata që askush nuk iu beson, dhe kthehen në Shqipëri për të vazhduar vjedhjen e tyre. . .

A KEMI LIGJET NË SHQIPËRI PËR MBROJTJEN E SHQIPTARËVE?

Shqipëria ka kaq shumë ligje për mbrojtjen e tyre dhe kaq pak njerëz që mund t’i forcojnë keto ligje te zbatohen .Ne kemi kaq shumë ligje dhe kaq pak policë, prokurorë dhe gjyqtarë që duhet të bëjnë punën e tyre në mënyrë që këto ligje të forcohen dhe zbatohen.Këtu kemi një tjetër klishe të nëpunësve publikë që janë po aq të korruptuar sa edhe ata të qeverisë.

Shtetet e Bashkuara të Amerikës kanë ndihmuar shumë në këtë të ashtuquajtur reformë, por nuk ka bërë asnjë hap përmirësimi.

Kemi prokurorë, dhe gjyqtarë që nuk e kanë kaluar vettingun, por kemi edhe drejtues në Komisionin e Pavarur të Kualifikimit që drejtohet nga një e ngelur në klase, siç kanë shkruar disa artikuj në vitin 2020, se si një person i tillë ka arritur të drejtojë KPK-në, i cili mbështetet nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës.

Mirë për ju që nuk e dini se kjo zonjë është motra e zv.kryeministres/ ministre dhe nëse një gjyqtar apo prokuror ”dhunon” personin në fjalë, apo projektet e saj motra do ti thirrëras në KPK dhe atje mund të humbasin lloj-lloj gjërash deri tek e drejta për të ushtruar punën e tyre.

Kështu funksionojnë të gjitha institucionet tona, nga ato publike në ato private, ku kërkohen edhe afera seksuale nëse je vajzë e bukur, por nëse punon në privat si TV dhe je mashkull i pashëm, kërkohen edhe afera seksuale, homoseksual dhe kështu me radhë.

Ne jemi një vend që në 32 vitet e fundit kemi mësuar t’i bëjmë gjërat fshehurazi në sekret sepse këto qeveri dhe këta deputetë të shekullit të kaluar ende nuk kanë bërë asgjë dhe nuk mund të bëjnë asgjë për të ndihmuar shqiptarët e varfër se të mesëm ne nuk kemi, mos i numëroni ata që janë të pasur, ata janë miqtë e këtyre burrave dhe grave që udhëheqin vendin.

A ka ende çfarë t’i japë zoti Berisha, Shqipërisë dhe çfarë ka për t’i dhënë?

Zoti Berisha nuk ka çfarë të japë, veçse të marrë nga Shqipëria e varfër e shqiptarëve.

E njëjta pyetje mund të bëhet edhe për Ramen, Meten, Kryemadhin e shumë e shumë të tjerë?

Çfarë kanë për të dhënë që ende nuk kanë mundur të japin në këto 10-20-30 vitet e fundit?

Këta njerëz nuk kanë çfarë t’i japin Shqipërisë, këta duan të marrin atë pak që ka mbetur në këtë Shqipëri dikur ishte vendi më më shumë rini në Evropë dhe sot në Shqipëri ka vetëm të moshuar dhe fshatra të braktisur.

Pyetja më e rëndësishme që bëjmë është për të rinjtë…

A do të votoni? Për zgjedhjet e 14 majit 2023?

Sa përqind e të rinjve shqiptarë votojnë në zgjedhjet parlamentare.

Nëse e keni vënë re se shumica e njerëzve që votojnë në Shqipëri janë njerëz që kanë kaluar moshën 50 vjeç dhe janë njerëz që mendojnë si politikanët tanë të shtypur dhe e shesin votën për një thes mjellë ose për një person të njohur,një mik me pak fjalë që neser mund ta ndihmoj me ndonje nder.

Të dashur të rinj, ju duhet të merrni frenat e këtij vendi.

Ju duhet të votoni, të merrni një ditë pushimi, të shkoni të votoni dhe të vendosni vetë.Ndiqni kandidatët tuaj, shikoni planin e tyre për qytetin, lagjen tuaj dhe më pas merrni vendimin tuaj.Ju mund të jeni një udhëheqës i lindur, dhe mund të keni një punë më të mirë dhe një pagë më të mirë për ju dhe familjen tuaj.Ju mund të jeni Skënderbeu i kohëve moderne duke ushtruar të drejtën tuaj legjitime për të votuar dhe për të ndryshuar të ardhmen tuaj.

Për më tepër, ju keni humbur shpresat se kjo qeveri dhe kjo opozitë nuk ka punuar kurrë për ju, është koha juaj të punoni për veten tuaj thjesht duke votuar.Është koha të mësoni se ju jeni sovrani i këtij vendi dhe jo ata.Ju qeverisni, i thoni jo pagave minimale dhe kërkoni ulje për ato qeveritare.Ajo që mund të bësh është aq e fuqishme sa nuk e ke kuptuar ende që ju jeni fuqia në Shqipëri.

Politikanët janë si ato pelenat e bebeve, sa më shpejt ti ndërroni, aq më mirë.Me votim dhe vetëqeverisje mund të arrish shumë. Vetëqeverisje do të thotë të kontrollosh hap pas hapi punën e deputetit në zonën tënde, duhet të ankohesh për çdo punonjës të administratës që nuk të shërben siç duhet, këta duhet të kuptojnë se ai vend pune është për t’ju shërbyer qytetarve e jo e kundra.

Qeveritarët dhe punonjësit e administratës janë aty për të na shërbyer dhe jo për të na dërguar nga një zyrë në tjetrën. Ju keni aq pushtet në dorë sa nuk e dini ende, por duke votuar dhe duke ndjekur hap pas hapi punën e deputetit tuaj, kuptoni fuqinë që keni.

Si mund ta shpëtojmë Shqipërinë dhe të rrisim ekonominë e vendit tonë?

Ka kaq shumë mundësi dhe mënyra për të shpëtuar dhe rritur ekonominë në vendin tonë:

Nga ato më të thjeshta deri tek ato më të sofistikuarat.

Një nga mënyrat më të mira për rritjen e ekonomisë është rishikimi i pagave të administratës dhe guvernatorëve plus deputetëve. Nëse një shqiptar mund të mbijetojë me një minimum prej 34 000,00 lekësh, një deputet mund të bëjë të njëjtën gjë.

Kemi kaq shumë deputetë që jo vetëm marrin rroga miliona lekë, por kanë edhe përfitime shtesë, si dieta. Nëse mund të kemi një ulje deri në 30% të këtyre pagesave dhe dietave, mund të kemi një rritje në ekonomi. Nëse bëjmë një pivot nga listat e pagave që dolen nga hakërimi Iranian, shohim se 80% e shqiptarëve paguhen me pagë minimale, por kjo nuk është aspak e vërtetë. Prej vitesh e vitesh këto kompani përdorin një truk që jo vetëm u jep një pjesë të pagës, por dy herë në vitë e kalojnë një pjesë të pagës si bonus ku nuk paguajnë % taksë.

Dhe e gjithë kjo vjen nga një qeverisje 32-vjeçare e njerëzve të korruptuar që jo vetëm nuk dinë të kontrollojnë, por edhe të bëjnë një punë të mirë, kanë arritur këtu ku janë falë miqve dhe familjarëve që janë në pushtet. Shqipëria është një vend i bekuar nga Zoti dhe i mallkuar nga dora e njerëzve të paaftë, si në qeveri ashtu edhe në popull.

Ju mund ta ndryshoni Shqipërinë më 14 maj 2023 VOTO ndryshoni fatin tuaj.

Tensionet rriten në kufirin me Kosovën për përshkallëzimi i debatit të targave

• Pas një mosmarrëveshjeje në dukje të vogël, zien armiqësia e pazgjidhur prej kohësh me Serbinë

Në një pikë karburanti të braktisur, gjysmë milje nga pika kufitare e Kosovës në Jarinje me Serbisë, në çati ishte vendosur një flamur gjigant serb. Në ish-arborrin, një grup të rinjsh u ulën në arka birre të përmbysura, duke ndarë shishe me raki të bëra vetë.Raki në gota të vogla plastike. “Kjo është skuadra jonë, forcat tona speciale,” tha njëri me shaka, ndërsa katër burra të gjatë dhe muskuloz iu afruan për t’u bashkuar me ta.

Rruga malore pranë tyre, e rrethuar nga të dyja anët nga grupe protestuesish rreth çadrave dhe zjarrit të ndezur, ishte bllokuar mirë dhe me të vërtetë nga kamionët e ngarkuar rëndë të këtyre burrave.

Një protestë e vogël, në pamje të parë, e bëri jo më pak ekzotike nga fakti se ishte rezultat i një rregulloreje të re automobilistike. Bllokada po bëhej nga serbët e zemëruar që automjetet që mbanin targa serbe dhe hynin në Republikën e Kosovës – të cilat shpallën pavarësinë nga Serbia në vitin 2008 pas luftës së përgjakshme civile të viteve 1998-99 – iu tha se duhej t’i zëvendësonin me targa të përkohshme të Republikës së Kosovës “RKS” ose të ktheheshin.

Megjithatë, pavarësisht se skenat pranë fshatit Jarinje mund të duken misterioze për botën e gjerë, kjo, për 12 ditë, ka qenë vija e parë e një përplasjeje të tensionuar midis Serbisë dhe Kosovës mbi identitetin dhe sovranitetin që ofron një kujtesë për botën e gjerë, potencialin e rrezikshëm në tensionet e pazgjidhura të këtij rajoni.

Bllokada në dy pikat kufitare nga serbët e Kosovës kishte bërë që qeveria e Kosovës të dërgonte forcat e saj speciale policore për të mbajtur kufijtë të hapur. Kjo u pa në Beograd si provokim i mjaftueshëm për vendosjen e avionëve luftarakë MiG dhe tankeve në skena që i bënin jehonë mjaft të së kaluarës që liderët ndërkombëtarë të ndjenin nevojën për të bërë thirrje për qetësi.

Policia e Kosovës raportoi fundjavën e kaluar se një ndërtesë komunale e përfshirë në regjistrimin e automjeteve ishte djegur. Një i dytë ishte sulmuar me granata, të cilat nuk kishin arritur të dilnin. KFOR-i i udhëhequr nga NATO – i cili ka pasur një rol paqeruajtës në Kosovë që nga viti 1999 – rriti patrullimet e tij. Ministri i Mbrojtjes i Serbisë erdhi për të vëzhguar kufirin, i shoqëruar nga ambasadori i Rusisë në Beograd – një spektër alarmant për shumë njerëz.

Një mosmarrëveshje për targat ishte përshkallëzuar në mënyrë të rrezikshme. Jetët ishin vënë në rrezik. Kosova u kthye në lajme për të gjitha arsyet e gabuara. Dhe ndërsa, sipas një marrëveshjeje të ndërmjetësuar nga BE, bllokuesit dhe policia kosovare u tërhoqën të shtunën për t’i lejuar politikanët të gjenin një kompromis, ata që largoheshin nga kampet e tyre lirisht pranuan se asgjë nuk ishte zgjidhur.

Milani, një nga protestuesit në bllokadën e Jarinjes, pranoi se njerëzit e zakonshëm po ngopeshin me intensifikime të tilla periodike të tensioneve politike dhe thjesht donin të vazhdonin me jetën e tyre. “Kur isha më i ri, isha për një lloj zgjidhjeje etnike – edhe nëse kishte armë”, tha ai. “Por meqenëse tani jam baba dhe i martuar, mendoj ndryshe. Unë dua vetëm një zgjidhje.”

Gjetja e një përgjigjeje të tillë ndaj realiteteve shpesh paralele të jetuara krah për krah në rajon ka qenë qëllimi përfundimtar i një procesi dialogu të ndërmjetësuar nga BE-ja që filloi në vitin 2011. Por, thonë analistët, ai kurrë nuk është marrë me çështjen qendrore: refuzimi i njohjes së Kosovës si shtet i pavarur autonom.

Për shumë vëzhgues, zhvillimet e dy javëve të fundit kanë nxjerrë në pah mungesën e lidershipit ndërkombëtar për këtë çështje, veçanërisht nga BE-ja.

Javën e kaluar, presidentja e Komisionit Evropian,Ursula von der Leyen, theksoi se e ardhmja e të ashtuquajturës “gjashtë e Ballkanit Perëndimor” – Shqipëria, Bosnja dhe Hercegovina, Kosova, Maqedonia e Veriut, Mali i Zi dhe Serbia. – ishte si anëtarë të BE-së.

Megjithatë, si me Serbinë, Kinën dhe Rusinë, pesë nga 27 shtetet anëtare të BE-së – Sllovakia, Rumania, Greqia, Qiproja dhe Spanja – ende nuk e njohin Kosovën, kryesisht nga frika e inkurajimit të lëvizjeve për pavarësi brenda territoreve të tyre.

Dhe ndërsa – përpara një samiti të krerëve të shteteve dhe qeverive të BE-së në Slloveni të mërkurën me krerët e Ballkanit Perëndimor – disa kanë folur për caktimin e një afati 2030 për pranim, të tjerë e kanë tallur atë.

Presidenti i Francës Emmanuel Macron e ka bërë të qartë se duke pasur parasysh degradimin e shtetit ligjor në Poloni dhe Hungari, dhe dobësinë e institucioneve të Brukselit në përgjigjen ndaj këtij kërcënimi, prioriteti i BE-së duhet të jetë forcimi i asaj që ata kanë. Është një “jo” për zgjerimin nga Parisi. “Lloji i BE-së, nëse më lejoni, shfaqet si një aktor skizofren, dhe duket se gjëja që me të vërtetë ka nevojë për normalizim në të gjithë këtë është normalizimi i vetë BE-së. ”, tha Vjosa Musliu, asistente profesoreshë e marrëdhënieve ndërkombëtare në Universitetin Vrije në Bruksel. “Duke pasur parasysh qëndrimin e saj të çrregullt ndaj rajonit, veçanërisht në javët e fundit, BE-ja shfaqet si aktori më jonormal në të gjithë këtë organizim.”

BE-ja e ka paraqitur dialogun ndërmjet Prishtinës dhe Beogradit si thjesht teknik, por ai në fakt është thellësisht politik dhe kërkon lidership, shtoi Musliu: “Nuk mund të injorosh elefantin shumë të madh në dhomë”.

Kriza e fundit kishte ardhur pasi një pjesë e marrëveshjes së vitit 2016 të arritur në Bruksel për marrëveshjet e përkohshme për targat e automjeteve skadoi. Sipas rregulloreve të reja të shpallura nga Qeveria e Kosovës, targat “status neutral” që nuk mbajnë asnjë shenjë të Kosovës nuk janë më të vlefshme. Targat e Serbisë duhet të zëvendësohen me targa të përkohshme të Republikës së Kosovës.

Kryeministri i Kosovës, Albin Kurti, nga Partia Vetëvendosje, e cila erdhi në pushtet në mars, pasi fitoi një fitore dërrmuese në zgjedhjet e përgjithshme të muajit të kaluar, tha se rregullat e reja për targat ishin thjesht pjesë e një qasjeje të re për sigurimin e reciprocitetit në marrëdhëniet e Kosovës me Serbinë.

Ndjenja mbizotëruese në mesin e popullatës shumicë shqiptare në Kosovë është se Beogradi ai që është përgjegjës për mohimin e lirisë së lëvizjes, pasi njerëzit që hyjnë në Serbi me automjete me targa RKS kanë kohë që duhet t’i heqin ato në kufi dhe të paguajnë për zëvendësimet e përkohshme.

Kurti pranoi në një intervistë për Observer se ai kishte pritur një grindje – por jo në shkallën e asaj që doli. “Ne parashikuam se do të kishte një reagim, por jo reagim që do të shihte avionë luftarakë MiG-29 në ajër dhe tanke T-72 në kufirin tonë dhe më pas automjete të blinduara dhe mjete luftarake ushtarake. Këto nuk ishin parashikuar.”

Kurti, i cili si aktivist për pavarësinë e Kosovës u burgos nga të dyja qeveritë e asaj kohe të Republikës Socialiste Federative të Jugosllavisë dhe më pas të Republikës së Serbisë, fajin për tensionet e fundit ia hedh plotësisht mbi supet e presidentit serb Aleksandar Vuçiq, një ish-ministër. informacione në administratën e Sllobodan Millosheviqit. “Serbia në ditët e sotme pak a shumë nuk i njeh fqinjët e saj që nuk janë pjesë e BE-së”, tha ai. “Qëndrimi i Beogradit është se Bosnje-Hercegovina, Mali i Zi, Kosova dhe Maqedonia e Veriut janë shtete të përkohshme që Serbia ose duhet t’i kontrollojë ose t’i zhbëjë. Nëse nuk ju kontrollojnë, duan t’ju bëjnë jofunksional dhe të ktheheni në një gjendje të dështuar. Në këtë kuptim, ai është besnik ndaj origjinës së tij.”

Por Kurti kishte një mesazh edhe për BE-në. “Më pëlqen BE-ja për vlerat e saj, por kam një kritikë ndaj BE-së, por një kritikë pa hidhërim, sepse dua që BE të përmirësohet dhe të mos shpërbëhet”, tha ai. “Arsyeja pse nuk mund të jem i hidhur ndaj BE-së është sepse një pjesë e mungesës së besimit që BE ka tek ne ‘gjashtëshja e Ballkanit Perëndimor’ është shprehje e mungesës së vetëbesimit në vetvete. Nuk është se ata na urrejnë, është se ata nuk i besojnë mjaftueshëm vetvetes.”

BE po përgatitet të derdhë 3.3 miliardë euro në Ballkanin Perëndimor për të ndihmuar rimëkëmbjen e tij nga Covid, një masë që Kurti e krahasoi me një “plan mini-Marshall”, të ngjashëm me atë të hedhur nga SHBA-të pas Luftës së Dytë Botërore. Pavarësisht ngjarjeve të fundit, kryeministri kosovar tha se nuk ishte pa shpresë.

“Presidenti Biden e ka thënë shumë qartë se pjesa kryesore e një marrëveshjeje është njohja reciproke: Serbia nuk e njeh Kosovën, Kosova nuk e njeh Serbinë”, tha Kurti. “Ne kemi nevojë për njohje reciproke. Është koncepti me të cilin mund të ecim përpara. Do të jetë shumë e vështirë, por përsëri, disa politikanë kur shohin se komuniteti ndërkombëtar është serioz, mendoj se më shumë gjëra mund të bëhen… Të gjitha zgjidhjet varen më pak nga imagjinata dhe kreativiteti dhe më shumë nga gatishmëria për të ndryshuar këtë mentalitet, këtë bindje. , të Serbisë, se fqinjët e saj nuk janë shtete të duhura.”

Kosovë: Pse po ndizen telashe mes serbëve të kosovës dhe qeverisë së udhëhequr nga shqiptarët?

Tensionet po rriten midis serbëve etnikë dhe qeverisë së udhëhequr nga shqiptarët etnik në Kosovë, në Evropën Juglindore, në lidhje me një mosmarrëveshje mbi targat e makinave.

Ekziston frika se dhuna midis serbëve etnikë dhe shqiptarëve etnikë mund të ndizet përsëri, 23 vjet pas luftës në Kosovë.

Kush janë etnitë që jetojnë në Kosovë?

Kosova është një vend i vogël, pa dalje në det në Ballkan, në kufi me Shqipërinë, Maqedoninë e Veriut, Malin e Zi dhe Serbinë.

Shumë serbë e ”konsiderojnë” atë vendlindjen e kombit të tyre por të 1.8 milionë njerëz që jetojnë në Kosovë,92% janë shqiptarë dhe vetëm 6% serbë. Pjesa tjetër janë boshnjakë, goranë, turq dhe romë nga kjo përqindje kuptojm sakt se fryma e shtirur nazionaliste serbe as nuk ka një vend në kombin e lirë të Kosovës por jetojnë atje vetëm në mirësinë dhe dëshirën e Republikës së Kosovës. E cila jo vetëm respekton lirinë e tyre e të drejtat e tyre por ju jep mundësinë atyre te jenë pjesë e administratës publike dhe vendore ne Kosovë gjë që nuk mund të themi për shqiptarët që jetojnë në troje Shqiptare të ozorpuara nga serbët si është Paziri i ri, Presheva,Nish etj.

Si e fitoi Kosova pavarësinë?

Pas shpërbërjes së Jugosllavisë në vitet 1990, Kosova – një e pushtuar nga Republika Jugosllave kërkoi autonominë dhe pavarësinë e saj.

Serbia u përgjigj me një goditje brutale kundër shqiptarëve etnikë që kërkonin pavarësinë.Kjo goditje jo vetëm që ishte e një goditje e politike por kaloj në një genocide ku mbi 16.000 shqiptarë humben jetën ku një përqindje e lart ishin dhe te mitur. Mbi 4.500 listohen si te humbur ku edhe sot e kësaj dite nuk dihet fati i tyre.

Ky gonecide përfundoi në vitin 1999, me një fushatë bombardimi të NATO-s kundër Serbisë, midis marsit dhe qershorit.

Forcat serbe u tërhoqën nga Kosova në një humbje totale – por për shumicën shqiptarë dhe pakicën serbë të Kosovës, konflikti nuk është zgjidhur akoma.

Të udhëhequr nga NATO Forca e Kosovës (KFor) është ende me bazë në Kosovë, me një fuqi aktuale prej 3,762.

Në vitin 2008, Kosova shpalli në mënyrë të njëanshme pavarësinë.

Nje total prej 99 nga 193 shtete të Kombeve të Bashkuara tashmë e njohin pavarësinë e Kosovës, duke përfshirë SHBA-në, Britaninë e Madhe dhe 22 nga 27 vendet e BE-së.

Por Rusia dhe Kina, të cilat nuk e bëjnë këtë, e kanë bllokuar anëtarësimin e Kosovës në OKB.

Dhe presidenti serb Aleksandar Vuçiq është zotuar se Serbia kurrë nuk do ta njohë Kosovën si një vend të pavarur i njejti preson që sot është president i Serbisë ka qënë ndër njërzit më radikal të Serbisë së djeshme të Miloshevicit.

As Kosova dhe as Serbia nuk janë në BE – por:

• Serbia është një vend kandidat për në BE që nga viti 2012
• Kosova ka treguar se dëshiron të aplikojë deri në fund të vitit 2022

Pse janë ndezur telashet tani?

Marrëdhëniet ndërmjet qeverisë së dominuar nga shqiptarët dhe pakicës serbe janë të tendosura prej vitesh.

Në vitin 2022, tensionet çuan në mosbindje civile.

Qeveria e Kosovës si një vend i pavarur ju dha një paralajmërim zonave me shumicë etnike serbe të ndërronin targat e tyre të makinave të lëshuara nga Serbia me ato të Kosovës.

Rreth 50,000 njerëz në këto zona refuzuan të përdorin targat e Kosovës sepse nuk e njohin pavarësinë e Kosovës.Kjo është një shtysë e qeverisë serbe për të shtyrë pakicën serbe në protestë.
Kjo qeveri jo vetëm që manipulon serbët e kosovës por i shtynë ata në konlfikte të një pas njëshme për të pasur një arsye për të ndërhyrë ushtarakishtë në Republikën e Kosoves.

Në verë, serbët etnikë në rajonin verior të Kosovës, i cili kufizohet me Serbinë, barrikaduan rrugët dhe disa burra thuhet se qëlluan me armë në shenjë proteste.

Qeveria e Kosovës shtyu zbatimin e rregullave të reja.

BE ndërmjetësoi një marrëveshje mes dy palëve, duke ulur tensionin.

Sipas marrëveshjes, Kosova do të heqë dorë nga plani i saj për të gjobitur mbajtësit e targave të lëshuara nga Serbia dhe Serbia do të ndalojë lëshimin e regjistrimeve me inicialet e qyteteve në Kosovë.

Megjithatë,trazira të mëtejshme u shkaktua nga arrestimi i një ish-oficeri të policisë serbe më 10 dhjetor në veri të Kosovës. Policia lokale ka shkëmbyer zjarr me grupe të panjohura.

A ishte e përfshirë Rusia?

Në gusht, qeveria e Kosovës tha se Serbia po nxiste tensione etnike dhe pretendoi se Rusia po e mbështeste atë.

Serbia dhe Rusia janë aleatë tradicionalë.

Pas pushtimit rus të Ukrainës, Serbia refuzoi t’i bashkohej regjimit të sanksioneve të vendeve të tjera evropiane.

Në maj, Vuçiq nënshkroi ajo që ai tha ishte një marrëveshje e favorshme gazi me presidentin rus Vladimir Putin.

Zëdhënësja e Ministrisë së Jashtme ruse Maria Zakharova fajësoi për tensionin në Kosovë autoritetet kosovare që vendosin “rregulla të pabaza diskriminuese”.

Një deputet nga partia e Vuçiqit tha se Serbia së shpejti do të detyrohet të fillojë “denazifikimin e Ballkanit” – duke përdorur të njëjtën gjuhë që Presidenti Putin përdori për të justifikuar pushtimin e tij në Ukrainë. Më vonë ai kërkoi falje për fjalët e tij.

Presidentja e Kosovës, Vjosa Osmani, tha se zoti Putin mund ta përdorë Kosovën për të zgjeruar konfliktin aktual në Ukrainë dhe për të destabilizuar më tej Evropën.

Republika e Kosovës, duke i ripërmbledhur gjithë këto vite, i është përmbajtur dhe zbatuar çdo kusht apo agjendë të vendosur nga Bashkimi Evropian dhe në këmbim ka marrë vetëm zhgënjime të njëhershme.

Kosova jo vetëm që nuk mund të përdorë fuqinë e saj të plotë dhe t’i heqë këto standarde të dyfishta që Bashkimi Evropian nuk do t’i përdorte dhe nuk do t’i lejonte kurrë për vendet e saj, por do t’i shtypte siç po ndodh në Spanjë dhe Katalonjë apo vende të tjera ku këto vende perëndimore vijnë me një shpatë të madhe për barazinë dhe lirinë, por në fund jo vetëm që nuk mund ta shërbejnë atë por bëhen pengesa.

Si të festoni nëse jeni të turpshëm, të sikletshëm nga pikëpamja sociale – ose thjesht të mërzitshëm

Ashtu siç nuk do t’i detyroni ekstrovertët të refuzojnë ftesat dhe të qëndrojnë brenda, introvertëve nuk duhet t’u kërkohet të dalin jashtë.

Fobi i festës :

Njerëzit që kanë nevojë për njerëz janë njerëzit më me fat, të paktën kur fillon sezoni i festës. Imagjinoni, nëse dëshironi, të shkoni në një festë. Imagjinoni të dini se do të kaloni një kohë të mirë – që thjesht përvoja e të qenit rreth njerëzve ju mbush, natyrisht, me gëzim dhe kënaqësi. Që ju të shkoni në shtëpi, si një këngë në zemër, një buzëqeshje në buzët tuaja – të rifreskuar, të restauruar, të përtërirë dhe të gatshëm për tjetrin.

Kështu është jeta për shumicën e popullsisë. Dhe pastaj jemi ne. Introvertët. Njerëz që nuk kanë nevojë për njerëz. Njerëzit për të cilët njerëzit, në masë, janë gjëja më e keqe që mund të imagjinohet. Një i huaj nuk është “thjesht një mik që nuk e ke takuar ende”. Kjo është një fjali që nuk ka kuptim për ne. Një i huaj është thjesht një person që na mban në një dhomë, një situatë në të cilën nuk duam të jemi, ndoshta me muzikë që luan dhe patjetër larg librave tanë.

E kam thënë më parë, por do ta them përsëri dhe do të vazhdoj ta them derisa të gjithë të dëgjojnë dhe kuptojnë: përkufizimi klinik i një introverti është dikush që është i varfëruar nga ndërveprimi social (jashtë disa kushteve shumë të kufizuara). Një ekstrovert është dikush për të cilin ata kanë efektin e kundërt. Prandaj, si rrjedhim, ashtu siç nuk do t’i detyroni këta të fundit të refuzojnë ftesat dhe të qëndrojnë brenda, të parëve nuk duhet t’i kërkohet t’i pranojnë dhe të dalin.

Në një botë të drejtë, kështu do të ishin gjërat. Mjerisht, ne nuk jetojmë në një botë të drejtë. Dhe kështu duhet të zbatohen masa vetë-mbrojtëse dhe manovra evazive nëse ne introvertët duam të ruajmë shëndetin tonë mendor dhe kapacitetet tona të kufizuara për t’u shoqëruar me ata pak njerëz me të cilët duam të shoqërohemi.

E para dhe më e vlefshme prej tyre është mohimi i ekzistencës së sezonit të festave. Po, bota dhe metodat e saj të zgjedhura për shënimin e datave të ndryshme socio-fetare-pagane janë krijuar për ekstrovertët. Refuzoni sa më shumë ftesa që mundëni. Përdorni justifikime të rreme (mbani një fletëllogaritëse nëse është e nevojshme) ose të vërtetën e ndershme të Zotit, varësisht nga kush po pyet. Nëse keni dy ftesa në të njëjtën natë, thuaju po të dyjave dhe më pas kupto “gabimin” tënd dhe qaj të dyja. Vetëm nëse nikoqirët nuk e njohin njëri-tjetrin, padyshim. Përdorni sensin tuaj të përbashkët.

Por ka gjithmonë ngjarje nga të cilat nuk mund të dilni, qofshin të lidhura me familjen, miqtë apo zyrën. Atëherë ju thjesht duhet t’i përmbaheni procedurave për të minimizuar gërryerjen e shpirtit. Asnjë prej tyre nuk është i shkëlqyeshëm, sepse tashmë ju është dashur të bëni dush dhe të vishni rroba dhe gjëra për të marrë pjesë, por ato janë më mirë se asgjë, dhe së shpejti do të jeni në shtëpi, pantofla dhe përqafimin e ngrohtë në batanijen tuaj, ju premtoj. Ja si të përballeni me to:

1. Hidhe veten në të
Jo, më dëgjo. Ju arrini në vendin e ngjarjes. Ju hyni brenda. Ju bëni një zhurmë të madhe dhe bujë mbi çdo fytyrë të njohur të paqartë që shihni (“Oh Zot! Kanë kaluar shekuj ! Si jeni?/Dukeni mahnitëse!/Oh, uau, shikoni!”, etj.), Përdorimi i secilit si një pinball përdor një jastëk – duke shtyrë për te tjetri, duke mos ndalur kurrë, duke e mbajtur momentin të shkojë teksa ti afroheni barit, merrni një pije dhe më pas shkoni te – askush. Ju hipni në valën e pritjes që keni krijuar – me siguri askush që ka bërë një hyrje kaq të këndshme dhe tani ka një pije në dorë, nuk mund të ëndërronte të largohej? – dhe dalim jashtë. Shumë dhimbje, sigurisht, por edhe shumë fitim.

2. Bëni pyetje njerëzve
Bisedat e vogla janë fatkeqësia e vërtetë e jetës së introvertëve. Për fat të mirë, nuk duhet të angazhoheni shumë në të. Thjesht bëjini dikujt një pyetje për veten e tyre, fiksoni një pamje me interes në fytyrën tuaj dhe ata do të flasin me kënaqësi derisa të dy të vdisni. Por ju mund të bëni justifikimet tuaja para kësaj. Shpresojmë. Sidoqoftë, qëndroni vigjilent ndaj gjendjes suaj mendore pas maskës. Përzierja e veçantë e mërzisë, tërbimit dhe përbuzjes që shkaktojnë festat janë shumë toksike dhe mund të vdisni lehtësisht pas vetëm disa minutash nëse nuk i kushtoni vëmendje gjërave.

3. Krijoni një jastëk vetmie
Kur e dini se diçka e keqe po vjen, përgatituni. Mos dilni jashtë për disa ditë (ose javë, muaj, çfarëdo që kërkon kilometrazhi juaj) paraprakisht dhe mos, planifikoni të bëni asgjë në ditët (javë, muaj, etj.) pas kësaj. Mbani në dispozicionin tuaj cfarë ju bënë të lumtur alkohl, cokollata,libra gjëra që do ju sjellin përsëri lumturinë.

4. Shkoni në tualet
Siç tingëllon. Thjesht shkoni në tualet. Mund të shkoni në tualet një herë për cdo person që takoni. Ata nuk e dinë herën e fundit që keni shkuar – ose nëse e dinë, ndoshta është një gjë fetish dhe kështu nuk ka gjasa që ta thërrasin sjelljen tuaj para të tjerëve – dhe ju mund të kaloni shumë kohë vetëm në çdo festë në këtë mënyrë . Padyshim, keni një çantë xhepi (për femrat) ose tufë mjaft të madhe për një libër. Por nuk kam nevojë t’ju them këto baza.

5. Thye diçka
Një gotë, një pjatë, hidhë dicka në tokë nga pjata juaj ”aksidentalisht” një kockë të vogël, një kockë të madhe, çfarëdo që të nevojitet. Kur arrini kufirin tuaj dhe duhet të largoheni, por jeni në një farë mënyre të bllokuar, merrni çfarëdo hapi të nevojshëm. Ata nuk duhet të të kishin bërë të vish në radhë të parë. Ky faj është mbi ta.

Shkencëtari i vogël :

Unë kurrë nuk kam qenë veçanërisht i mirë në bisedat e vogla. Unë isha një fëmijë i turpshëm dhe një adoleshent edhe më i turpshëm, dhe çfarëdo karizme të rritur që kam, mësohet dhe jo trashëgohet. Disa vite më parë u lodha duke u djersitur dhe nervoz kur më hodhën në një dhomë plot me të panjohur në një festë ose një ngjarje pune, dhe kështu fillova të kuroja një listë me pyetje për fillimin e festës që i mbaj në një skedar të madh në telefonin tim. Për shembull: hipotetikisht , nëse do t’ju ofroja çamçakëz, a do të zgjidhnit një topth apo dy? Me përjashtim të udhëtimeve ajrore, cili është niveli më i lartë që keni qenë ndonjëherë mbi nivelin e detit? Të gjithëve iu desh të shkonin në spital për një arsye të çuditshme nga mosha tetë deri në 10 vjeç: cila ishte e jotja?

Njerëzit, me të drejtë, më kanë thënë se kjo është sjellje mjaft patologjike – dhe për disa arsye kjo metodë e pyetjeve duket se me të vërtetë i rendit njerëzit nga kombe të caktuara. Kur funksionon, funksionon vërtet. Unë kam disa teori se pse ndodh kjo: së pari, njerëzit janë ende të mbështjellë në idenë e çuditshme se ne jemi shumë të sjellshëm, dhe bisedat hezituese janë një pjesë e kësaj, mosbiseda biseda e vogël është afër një ceremonie ose një valle tradicionale.

Së dyti, është vërtet e vështirë të krijosh një lidhje me një të huaj, dhe muhabeti është vendi gri dhe i sigurt për të kaluar pesë minuta duke qëndruar pranë dikujt në një festë përpara se personi që në të vërtetë e njeh të kthehet nga kuzhina. Çdo devijim nga forma është domosdoshmërisht më interesant se sa të ndalosh për një kohë vërtet të gjatë përpara se të shkosh, “Pra … a duhej të arrije larg?”

E treta, dhe më e rëndësishmja – njerëzve nuk u bëhen pyetje të drejtpërdrejta për veten e tyre shumë shpesh. Kur ishte hera e fundit që dikush ju pyeti vërtet diçka për veten tuaj? Lëre më, “Cili është porosia juaj në McDonald’s?”

Sa herë që takoni dikë, po filloni një lidhje. Dhe gjëja më e keqe për të bërë është të filloni nga një vend i paautenticitetit

“O njeri, unë nuk kam qenë në McDonald’s për asnjë minutë,” thotë Paul C Brunson, mblesëri, mentor dhe ekspert i marrëdhënieve në Celebs Go Dating and Married at First Sight UK, “por i preferuari im është gjithmonë: çerek pounder me djathë, patate të skuqura më të mëdha të mundshme nga ana njerëzore, dhe unë nuk do të pija një pije të gazuar, ose çdo lloj pije me sheqer – marr ujë, kështu që mund të marr një Oreo McFlurry. Kjo do të ishte perfekte.”

Paul ka ndihmuar qindra njerëz të krijojnë lidhje romantike dhe sociale gjatë viteve dhe di një ose dy gjëra rreth bisedës në një dhomë të mbushur me njerëz. “Këshilla ime më e madhe është në fakt rreth kontekstit mbi përmbajtjen: kur jeni në një festë apo situatë sociale, do të ketë shumë njerëz në periferi të dhomës – lulet e murit – dhe gjithmonë ka njerëz që qëndrojnë në mes. Dhe ajo që do të vini re është se njerëzit në qendër të dhomës zakonisht do të jenë më të fuqishmit. Pra, nëse doni të pohoni veten, ose nëse doni të përpiqeni të jeni strategjik, ose thjesht dëshironi të përfshiheni në bisedat më të fuqishme, lëvizni fizikisht në qendër të dhomës.”

Kur bëhet fjalë për fillimin e një bisede, Paul thotë se të qenit transparent është rruga përpara. “Unë mendoj se çdo gjë e ngarkuar ose e paracaktuar, e bën ndërveprimin fillestar të ndihet i rremë, i fabrikuar dhe mashtrues. Sa herë që takoni dikë dhe filloni një bisedë, ju jeni duke filluar fjalë për fjalë një marrëdhënie – qoftë kjo marrëdhënie zgjat pesë sekonda, ose pesë vjet, ose pjesën tjetër të jetës tuaj. Dhe gjëja më e keqe për të bërë është ta filloni atë nga një vend i paautenticitetit.” Nëse kjo do të thotë se po i afroheni dikujt në një kontekst romantik, kjo do të thotë të thuash sinqerisht atë që e bëri atë person të binte në sy: buzëqeshja e tij, libri që po lexonte, rrobat që kishte veshur. Nëse është një Krishtlindje e mbushur me njerëz festoni dhe keni veshur bluza të shëmtuara të ngjashme, duke thënë se kjo është arsyeja pse po flisni me ta, mund të jetë një akullthyes efektiv.

Nëse jeni duke folur me dikë që nuk ka një listë pyetjesh në telefonin e tij (“Cili është thashethemet më të mira që mund të më thoni për dikë që njihni, por unë jo?”), dhe biseda është e mërzitshme dhe si rezultat i pashpirt, atëherë Pali ka disa mënyra për ta nxjerrë veten me mirësjellje. “Një angazhim i kufizuar në kohë është mënyra më e mirë për të dalë nga një bisedë,” thotë ai. “‘Hej, unë po i marr fëmijët e mi në katër’ – kjo është e kufizuar në kohë. Ose mund të jeni duke u përgatitur për angazhimin e kufizuar në kohë: ‘Hej, më duhet të shkoj sepse duhet të përgatitem për fizioterapi në orën 20:00. Më mirë të bëja xhiron,” mund t’ju ndihmojë të lini në mënyrë elegante një bisedë pa pasur nevojë të dilni plotësisht nga ngjarja.

Një këshillë tjetër e rëndësishme për bisedën është të lejoni që personi me të cilin sapo keni folur të ndjehet i dëgjuar ose i afirmuar. ” Të gjithë duan të ndihen të afirmuar,” thotë Paul. “‘Hej, ishte shumë bukur që të takova, mësova kaq shumë për … çfarëdo qoftë.’ Pavarësisht se cila ishte biseda, pohoni personin, lërini të kuptojë se e vlerësoni atë që keni mësuar prej tij. Kjo është një mënyrë e shkëlqyeshme për të justifikuar veten, sepse i lë ata në një nivel të lartë.”

“Cila ka qenë dhurata më e mirë që keni marrë si fëmijë?” është një festë e këndshme për turmën e Krishtlindjes, siç është ‘Çfarë roli kishe në shfaqjen e shkollës’

Sa për startuesit e festës me temën e Krishtlindjes, po, unë kam disa prej tyre. “Cila ka qenë dhurata më e mirë që keni marrë si fëmijë?” është gjithmonë më e pëlqyeshme për turmën, ashtu siç është pyetja se çfarë roli kishit në shfaqjen e shkollës (gjithmonë, gjithmonë mund të tregoni se kush ishte tregimtari). Pyetni nëse kanë vëllezër e motra, më pas pyetini se cila ishte telashet më të mëdha që kanë pasur ndonjëherë së bashku duke u rritur dhe nëse nuk kishin, pyetini se çfarë pseudonimi kishte shkolla e tyre e mesme për furgonin ogurzi që parkonte jashtë në drekë dhe shitej cigare dhe përzierje 50p (i yni ishte, thjesht, “furgoni i acaruar”).

Pyetjet me fund të hapur (“Nëse do t’ju duhej të thernit një nga Ant dhe Dec, cila do të ishte dhe pse?”) janë padyshim më të mira se ato të mbyllura (“A ju pëlqen Ant dhe Dec? personazhe televizive”), ose çdo gjë që bën njerëzit shkojnë “Mmm”, i hedhin sytë djathtas dhe fillojnë të hyjnë në arkivat e thella të kujtesës që nuk i kanë zbuluar prej vitesh.

Por, më së shumti, mbani mend se biseda është një rrugë e dyanshme. “Ka të bëjë me marrjen e informacionit, por ka të bëjë edhe me dhënien e tij”, përgjigjet Pali, pasi të pyes – kështu që mos harroni të flisni pak vetë në vend që thjesht të pyesni, pyesni, pyesni. Dhe, nëse gjithçka tjetër dështon, të gjithë kanë një filxhan më pak të preferuar në shtëpinë e tyre dhe janë të gatshëm t’ju tregojnë gjatë për të. Shkoni në bisedën me forcë dhe do të keni një mbrëmje të lavdishme bisede.

I ftuari i mërzitshëm: Rhik Samadder

Problemi i muhabetit është gjithmonë i gjelbër. Jean-Paul Sartre shkroi: “Ferri janë njerëzit e tjerë”. Por a e keni vënë re se këshillat përqendrohen gjithmonë në atë se si të shpëtoni nga njerëzit e mërzitshëm në festa? Kjo e pozicionon çdo frekuentues si viktimën heroike, të mbërthyer nga bisedat nën mesatare. Kjo nuk ka kuptim statistikor. Është koha për të folur për shumicën e harruar, atë përgjegjëse për zvarritjen e energjisë në tubime. Jam une. Unë jam njerëz të tjerë. Unë jam i mërzitshëm në festa.

Flitet shumë për njerëzit e mi. Pretendimet se kemi punë të mërzitshme dhe asgjë për të thënë. Se ne jemi pedant, anashkalojmë në histori ose zhytemi në detaje. Shpesh jemi reduktuar në një fis të vetëm: atë të njerëzve që nuk pushojnë së foluri për veten e tyre. Problemi im është pikërisht e kundërta: nuk ka asgjë për të cilën dua të flas më pak se për veten time. Dua të them më pak? Jo, më pak. Kjo është e drejtë. Ku isha unë?

Këto ide janë mite. Unë kam një punë shumë interesante, deri në pikën e padenjitetit. Në një festë kohët e fundit, takova një ish-administrator të përgjithshëm të MB-së – një punë kaq e rëndësishme sa nuk e dija se ishte e tillë. Kur më pyetën se për çfarë po punoja aktualisht, thashë se po rrita mustaqe për të parë se si ndihej . Kam shumë për të thënë. Thjesht nuk duroj dot ta dëgjoj veten duke e thënë.

Makthi im më i madh është kushdo që dëshiron të depërtojë në gardhin e unazës së bisedave të sjellshme dhe të depërtojë në strehën e cenueshmërisë

Një pjesë e kësaj është për shkak të urrejtjes së tingullit të zërit tim. Shumë njerëz ndjehen të njëjtën gjë (për veten, më duhet të shtoj). Por kryesisht – dhe shko me mua këtu – ka të bëjë me tjetërsimin. Ka një arsye “Çfarë bën?” ose “Më trego për veten tënde” janë hapës të padëshiruar. Për ta bërë veten të tretshëm për të huajt, ne përforcojmë tiparet tona lajkatare, duke rrafshuar aspektet narrative të papërshtatshme. Në vend të së vërtetës, ne vërtitemi nëpër një rrotull me pikat kryesore. Ne kryejmë shakatë dhe mendimet tona më të mira, historitë e preferuara të pastruara me rërë gjatë rrëfimit të viteve.

Në festa, përdorja xhiujitsu bisedore për të shmangur fare përgjigjen e çdo pyetjeje të drejtpërdrejtë. Si mund ta njoh hostin? A njeh njeri, me të vërtetë? Ku jetoj? E shkuara. Për çfarë të shkruaj? Për çfarë të mos shkruaj?! Ishte po aq e lodhshme sa klishohet ankthi im. Dhe kështu këto ditë, më së shumti e gjej veten të ulur memec, joelokuent dhe të papërshtatshëm, personi më i mërzitshëm në dhomë.

Makthi im më i madh është kushdo që dëshiron të depërtojë në gardhin e unazës së bisedave të sjellshme dhe të depërtojë në strehën e cenueshmërisë. Për të shmangur të voglat, ata shkojnë në masë dhe vijnë të përgatitur me pyetje hetuese . Cili është gabimi më i madh që keni bërë ndonjëherë? Cili është stili juaj i lidhjes? Cili nga vëllezërit dhe motrat e tua të pëlqen më pak? Më mirë do të flisja për gjeopolitikë apo luftëra kulturore. Më merr shumë kohë të përgjigjem, ose të them shumë. Ky stil i bisedës duhet të nxisë lidhjen, por ndihet shumë i lartë dhe si e dini nëse mund t’i besoni pyetësit? Le ta mbajmë këtë fllad.

Miku im Charlie është i shkëlqyeshëm për të folur me të huajt. E pyeta se çfarë bën ai kur mërzitet nga loja e tij. “Thjesht jepni një përmbledhje të shkurtër dhe ua hidhni atyre”, ishte këshilla e tij. Kjo funksionon mjaft mirë derisa të takoj dikë si unë, i cili është në të njëjtën lojë. Rezultati para dhe mbrapa mund të jetë një duel i këndshëm, i lehtë dhe i shpejtë si ping-pong. Apo ndoshta janë dy mure, që pasqyrojnë pafundësisht njëri-tjetrin. Ndoshta është vetëm Pong.

Nuk po pres me padurim të jap versionin më të keq të vetes këtë Krishtlindje. Dhe dyshoj se jam vetëm. 

Prandaj, ju lutemi, këtë festë mos mendoni për sfungjerët argëtues të djersitur dhe pa shaka që takoni në festën tuaj të radhës. Ne nuk jemi të mërzitshëm, ne jemi thjeshtë duhet ti qëndrojme besnik e të vërtetë vetes, vetëm në këtë mënyrë ne mund te perballojmë jetesën duke mësuar të tjerët të respektojnë zgjedhjet tona.

Paqe e dashuri festa të mbara.

Why Is Iran Executing So Many Prisoners?

With a long list of crimes punishable by death, Iran put at least 314 prisoners to death last year, second only to China, which recorded more than 1,000 executions. The Iran Human Rights organization actually puts the figure at 333. That’s up from 267 executions in Iran in 2020.

The alarming number of executions – almost all believed to be by hanging – has drawn the attention of much of the international community and of global rights watchdogs, who believe that capital punishment is cruel, degrading, and inhumane. But why have more Iranian prisoners been executed over the past two years? While mandatory death sentences still exist for certain offenses, observed trends raise questions about the real motive behind these sentences.

When being tried for a crime, Iranian citizens are not equal before the law. Men have more rights than women, Muslims have more rights than non-Muslims, and Shi’a Muslims have more rights than Sunni Muslims, who are a minority in the country.

Ethnic minorities are also at a disadvantage in the justice system. Although they make up only 2 to 5 percent of the population in Iran, the Baluch minority accounted for 21 percent of executions in 2021 and 26 percent in the first half of 2022.

Share Of Baluchis Executed In Iran In 2022

Although accounting for only 2-5% of Iran’s population, the Baluch minority has been disproportionately represented among the executed in the country.

Iran is also one of the few countries in the world that executes juvenile offenders. International law forbids the death penalty for people who were under 18 years old at the time of the crime for which they have been convicted. In Iran, however, juveniles are often kept in prison and executed after they come of age. In 2021, a man who was 15 at the time of his arrest was executed in Iran after spending almost 20 years on death row. Currently, more than 85 convicted juveniles are on death row in Iran.

A Flawed Judicial System

Other nuances of Iranian law, like a judicial system and courts that are widely seen as discriminatory and biased, also influence the criteria used to apply death penalties.

The head of the judiciary is directly appointed by Iran’s supreme leader, Ayatollah Ali Khamenei. According to Iranian law, suspects are allowed access to a lawyer, but their rights to choose such lawyers are limited. In serious criminal cases and those involving security charges, suspects can only choose lawyers from a list approved by the head of the judiciary.

None of the death row inmates whom Iran Human Rights obtained information about had the access to a lawyer in the pretrial phase following their arrest.

Revolutionary Courts

In Iran, different crimes are judged by different courts. Rape and murder cases are handled by the Criminal Courts, while enmity against God, armed rebellion, and drug-related cases are handled by the Revolutionary Courts, responsible for most of the death sentences issued in the last 12 years.

Number Of Death Sentences Issued By Each Court Since 2010

However, these courts are not transparent, and judges are known for the extraordinary abuse of their legal powers, denying lawyers access to convicted individuals and allowing exhausting interrogations using torture to coerce suspects to confess to crimes.

Revolutionary Courts are also responsible for issuing severe sentences to those found to have criticized the authorities. In June 2021, the Iranian parliament passed a draft bill targeting citizen journalists. If approved, journalists or human rights activists reporting on the death penalty could face the death penalty themselves.

All of these factors facilitate the excessive imposition of death sentences in Iran. The years 2021 and 2022 saw dramatic increases in the number of executions. According to Iran Human Rights, at least 333 were executed throughout the country in 2021 – the most since 2018. And the numbers so far for 2022 are on track to shatter that record, with 320 already executed in 2022, according to Iran Human Rights.

An increase in drug-related executions also raises questions given the current setting in which they are happening. An amendment to the Anti-Narcotics Law, passed at the end of 2017, had previously led to a significant decrease in the number of drug-related executions in Iran, but in 2021 there was a fivefold increase in these figures, with at least 126 people being executed for drug-related charges. This is a violation of international law, which prohibits the use of the death penalty for crimes not involving intentional killing.

The peak of executions for drug-related crimes in Iran in 2021 was in July, which was also the month after a presidential election when protests over economic woes and water shortages erupted. On July 26, 2021, while protests were happening in Kermanshah, RFE/RL reported that, on top of “ruthless” force used against peaceful protesters, there was a wave of arrests on the outskirts of the city.

In an interview with RFE/RL, Mahmood Amiry-Moghaddam, the director of Iran Human Rights, observed another trend: Executions decline during major election periods. He said executions are paused because the world is paying attention to what happens in the country.

The number of executions also started to rise after Ebrahim Raisi took office in August 2021, and the average monthly number of executions under his presidency is already almost equal to that of former President Hassan Rohani during his seven-a-half years in power.

Backlog Strategy?

In May and June of this year, 33 people were executed in six different prisons across Iran. Amnesty International found out that, since early 2022, authorities in Raja’i Shahr prison, west of Tehran, have been executing five people each week on average, with up to 10 executions in some weeks. These grim figures were happening at the same time that the head of the judiciary, Gholamhossein Mohseni Ejei, and other top judicial officials were giving statements about the need to address prison overcrowding.

The Abdorrahman Boroumand Center had already identified this pattern in previous years. Between 2007 and 2008, then-judiciary chief Ayatollah Shahroudi instituted a strategy aimed at resolving a backlog of cases. This resulted in a significant number of cases being tried and closed, yet nearly 1 million cases were still unresolved in 2013. The judiciary chief then issued more guidelines to speed up these processes. In the years since Shahroudi’s guidelines, executions in Iran increased dramatically, reaching a peak of 1,054 in 2015.

Nuclear Talks And Scrutiny

Another pattern observed happened during talks concerning the Joint Comprehensive Plan of Action (JCPOA), the official title for the nuclear deal between Iran and Western powers. Amiry-Moghaddam of Iran Human Rights said that Iranian authorities are under less scrutiny when the JCPOA talks are ongoing, as was the case in early 2021 when efforts to revive the deal, abandoned by former U.S. President Donald Trump, were restarted.

This pattern of an increase in executions was also observed during the initial rounds of the JCPOA talks in 2013-15.

Public Executions Paused

For the first time in decades, no public executions were reported in Iran in 2021, a fact attributed to the COVID-19 pandemic. “However, recent reports indicate that the Iranian authorities are planning to resume public executions,” Iran Human Rights says. “Strong condemnations by the international community and civil society in Iran can prevent this barbaric practice from returning to the streets.”

So what has done UN with all this intel till today, absolutely nothing?

And the reason why they have done nothing is that in the UN our politicians like to ”play” office by office to collect proof, even if that means people are dying.

The real question here is: – Is the UN a real institution to protect those in need, or is it just another political institution to protect corrupt governments for their own profit.